ΙΤΙΑ ή ΠΛΑΤΑΝΟΣ;

Φιλοπερίεργος ο πλάτανος, ακούει τα πάντα στις πλατείες των χωριών, είτε στη Λέσβο είτε στο Πηλιο. Απ’ τα βυζαντινά και τα τούρκικα ως τα σημερινά επίκαιρα και τα χωρατά. Εδώ κι αιώνες ακούει. Ίσως γι’ αυτό να γίναν τόσο πλατιά τα φύλλα του. Σαν κατανόηση δροσίζει... Πάνω του κρέμασαν κι αθώους, μέσα του στέγασε μαστόρων εργαστήρια, παιδιά που παίζαν κρυφτό. Ερήμωσε όταν μαζέυαν τις καρέκλες τριγύρω του. Τάπητα έστρωσε τα φύλλα του να πατήσουν οι ερωτευμένοι κι η βροχή. Τα κλαδιά του, γίναν παγκάκια πουλιών. Το δακτυλικό του αποτύπωμα, σημαία του Καναδά. Ο πλάτανος όμως θυμίζει Πλάτωνα. Κι έχει σωρρεύσει κάτι από την ηλικία και τη σοφία του.

Παρ' όλ' αυτά, εγώ δηλώνω ερωτευμένος με την "κλαίουσα" ιτιά! (Υπάρχει μία στην πλατεία Μεταξουργείου και τη μεταμορφώνει.) Δεν είναι μόνο η θηλυκότητα της, δεν είναι μόνο η αειθαλής, ανθοφόρος κόμη της -η σαν ανεμοκύμβαλο- που την λούζει στον ποταμό.  Είναι η γοητεία της εσωτερικότητας, το κάλεσμα να πλησιάσεις και να δεις τι κρύβει επιμελώς πίσω απ' αυτήν την παλλόμενη κουρτίνα -όπως η άλλη κουρτίνα, η βρυχώμενη, του καταρράκτη. Ποιο είναι το μυστικό της ομορφιάς της. Γιατί ενώ ο πλάτανος προσπαθεί διαρκώς να απλωθεί, να αγκαλιάσει τα πάντα για να αποκτήσει εσωτερικό κόσμο, η ιτιά αντιθέτως, σου εκπέμπει μηνύματα να διαβείς το κατώφλι της, ώστε να τη γνωρίσεις και να σε συντρέξει.