Αντιλαμβάνομαι την ποίηση περισσότερο σαν τρόπο θέασης των πραγμάτων, παρά σαν κυριολεξία φιλολογική. Σήμερα η ποίηση, ενυπάρχει σε όλες τις τέχνες και τις επιστήμες, εκπορεύεται απ' τη σιωπή που σμίγουν δυο άνθρωποι, κυκλοφορεί μες στις κουβέντες των ψυχαναλυτών -που συχνά μιλάν με βάθος ποιητικό, μεγαλύτερο κι από αυτό ποιητών. (Ας θυμηθούμε πως ο Φρόιντ είχε πάρει το βραβείο "Γκαίτε" για τη λογοτεχνική αξία του έργου του, ενώ ο Σίλλερ τον ενέπνευσε συχνά).
Η ερμηνεία των λεγομένων, των χειρονομιών, των ονείρων προϋποθέτει ποιητικές κεραίες, που οι καλοί αναλυτές διαθέτουν, μαζί με την πείρα τόσων ψυχικών ανασκαφών. Αίφνης, μια παιδοψυχίατρος, μου έδειξε την αυθόρμητη ζωγραφιά μιας άτυχης έφηβης: τα ψάρια στον αέρα, τα πουλιά στο νερό, το καράβι ακίνητο, σ' ένα χαρτί που απεικάζει τα "πάνω-κάτω" -να μην παίρνουν ανάσα- όλα σε μια ηρεμοφάνεια. Δεν είναι ποίημα αυτό; Ποιητής δεν μοιάζει το ασυνείδητο, το βράδυ, στα όνειρα μας;
Η ποίηση βρίσκεται περισσότερο έξω από τα χαρτιά, σαν άρωμα που διαχέεται από το αλάβαστρο, στον αέρα, άπιαστο. Σαν μουσική που δίνει μορφή στον αέρα -κι είναι τόση η ρυπογόνος ανοησία! Οι αναλυτές και οι ποιητές, εκτελούν ψυχο-πνευματικές "εκβραχώσεις" για το πέταγμα, για το φτερούγισμα του απείρου εντός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου