ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Σε μια πνευματική περιφέρεια σαν τη δικιά μας, ένα Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδρειο που λαμβάνει χώρα στην Αθήνα είναι ένα γεγονός. Και ιδιαίτερα, όταν ανάμεσα στους 3000 σύνεδρους, από 105 χώρες, συγκαταλέγονται μεγάλες προσωπικότητες της διανόησης. Αξιέπαινες οι οργανωτικές πρωτοβουλίες, για έναρξη στο Ηρώδειο, με ελληνοπρεπείς μελωδίες, για συμπόσια σε φιλοσοφικά σημαίνοντα μέρη της Αθήνας, για εικαστικές εκθέσεις κ.λπ. Επί της ουσίας όμως: τι έχουμε να επιδείξουμε ως σύγχρονη Ελλάδα στη Φιλοσοφία; Τι έχουμε να προτείνουμε πέρα από μουσειακές ξεναγήσεις και αναμασήματα, που μόνο ως τράπεζα εμπνεύσεως μπορούν να μας ανήκουν; 

Να λοιπόν τι έχουμε να επιδείξουμε, πτωχαλαζονεία, αναξιοπρέπεια -και θράσος νάρκισσων, φαιδρό:

Ακόμη, οι σύνεδροι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεοδόση Πελεγρίνη, να ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο «Σοπενχάουερ» που έχει συγγράψει ο ίδιος. (Καθημερινή).

Άντε, έπειτα, να ξαραχνιάσει το ταβάνι της σκέψης μας...

ΕΙΡΩΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ με συλλογές

Επηρεασμένος από το "Λεξικό των κοινών τόπων" του Γουσταύου Φλωμπέρ (το οποίο σατίριζε διάφορα στερεότυπα), καθώς και από το "Ειρωνκό νεοελληνικό λεξικό" του Νίκου Δήμου, έγραψα κάποια ειρωικά λήμματα που αφορούν διάφορες συλλογές. 

ΑΝΤΙΚΕΣ: Να βαδίζετε ανάμεσα με λεπτές κινήσεις. 

ΑΡΧΑΙΑ: Έχετε πάντως το δικαίωμα να κρατήσετε σε εταζέρα, μικροαντικείμενα που βρήκατε στην αυλή σας ή στο βυθό  ("κληρονομικώ δικαίω").

ΒΙΒΛΙΑ: Ελέγχετε πάντα μήπως είναι κούφια –καθότι χρησιμεύουν και για κρυψώνες χρημάτων.

ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ: Το πάλαι πότε, ήταν σικ ο φιλοτελισμός 
–αρκετά ψυχαναγκαστικοί τύποι…

ΔΙΣΚΟΙ (βινυλίου): Στο Μοναστηράκι. 
45-αρια. 
"Ιεροτελεστία".
Να νοσταλγείτε το «χρατς-χρατς».

ΖΩΑ (βαλσαμωμένα): Συχνή σε κυνηγούς, που καμαρώνουν (αγορασμένα βέβαια τα περισσότερα).

ΚΟΜΙΚΣ: Μετά να τα πουλάτε, σε δημοπρασίες του ιντερνέτ.

Εξαιρούνται τα πορνογραφικά.

ΜΟΝΤΕΛΙΣΤΕΣ: Αποτυχημένοι πιλότοι.

ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ: Οτιδήποτε πριν το απρόσωπο Eυρώ...

ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ (ζώα, κούκλες κ.λπ.): Έτσι και το κοινοποιήστε, θα μπουχτίσετε: θα είναι εφεξής το μόνο σας δώρο.

ΟΠΛΑ: Φαλλικά σύμβολα, που τα μαζεύουν συμπλεγματικοί ή κτυπτομοφυλόφιλοι.

ΠΑΛΙΕΣ CARD-POSTAL: Ατμοσφαιρικές. Εμπνέουν πεζογράφους.

ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ: Ζούνε μόνο 24 ώρες, ώστε να μην έχεις τύψεις.

ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ: Και πολύτιμοι λίθοι (lapis lazuli, οπάλιο...). Να πιστεύετε πως είναι αληθινοί. 

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ: Αν είστε εκδοτικός οίκος, να διευκρινίζετε ότι πολύ δύσκολα δέχεστε τέτοιες («θα θέλαμε, αλλά, ξέρετε, η ποίηση δεν πουλάει…»).

ΠΟΤΑΜΙΑ: Πρωτότυπη. Απαντά σε μυθιστόρημα του Σεφέρη (σε φιαλίδια).

Μάλλον για μικροβιολογική ανάλυση.

Σήμερα ο Ιλισός, γεμίζει δε γεμίζει μια φιάλη…

ΠΟΤΗΡΙΑ ΜΠΥΡΑΣ: Ασυμφωνία μάρκας και περιεχομένου: très banal.

Ασήκωτα καμιά φορά –θέλουν γυμνασμένα χέρια.

Να λέτε ότι οι καλύτερες μπύρες είναι οι μοναστηριακές.

ΣΥΛΛΟΓΕΣ: Ημιτελείς συνήθως -τις βαριέσαι . 
(Και κοστίζουν).

ΤΕΧΝΗΣ (συλλέκτες): Να τους αποκαλείτε «σύγχρονους Mαικήνες».

Μην παραλείψετε ν’ αναφέρετε στο βιογραφικό σας ότι σας αγόρασε έργο ο Ιόλας.

ΤΗΛΕΚΑΡΤΕΣ: Συλλεκτικές μετά τα κινητά.

Οι μισές απεικονίζαν την Μελίνα.

ΧΑΡΤΟΠΕΤΣΕΤΕΣ: Είθισται σε έφηβες.

(Μην ξεχαστείτε και τις βγάλετε σε δείπνο!).

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΑΪΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Παρατηρώ πως τελευταία υπάρχει μια τάση εκλαϊκευσης της Φιλοσοφίας: βγαίνουν απλουστευμένες ιστορίες της, ελληνικές και ξένες (έγραψε κι η Σώτη Τριανταφύλλου μια καλή), προβάλλονται εκπομπές με animation (φιλότιμη η προσπάθεια στην ΕΡΤ3) -σε σημείο που είδα φέτος στην παραλία να διαβάζουν Σοπενάουερ, σε μοντέρνα έκδοση!

Με τα όποια τρωτά έχει αυτός ο τρόπος (παρανοήσεις, επιφάνεια), τον βλέπω πολύ θετικά. Και ειδικά σ' ένα λαό σαν το δικό μας.  με "βίον ανεξέταστον" -που θα έλεγε κι ο Σωκράτης.

ΟΙ ΞΕΡΕΣ ΤΟΥ ΡΗΤΟΥ

Σε κάθε είδους σχέση υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται: φαντασιώσεις, προβολές, επιθυμίες, μύχια νοούμενα. Όσο αυθεντική και ειλικρινής να 'ναι η σχέση, μπορεί να εξακολουθούν να μη λέγονται –είτε από φόβο ή δισταγμό (παρεξήγησης, ακύρωσης), είτε από κάποιον εγωισμό, θεμιτό και στην διαφανέστερη αγάπη.

Διαχωρίζοντας το θέμα μου από την μυστικοπάθεια, υποψιάζομαι πως, αυτά τα ανείπωτα, ενδέχεται συχνά να διασφαλίζουν βάθος. Υπάρχουν ουσιώδη συνειδο-ασύνειδα, σιωπηλώς συμφωνημένα (ή μη) που αν τα πεις, τα φτωχαίνεις –ή και τα σκοτώνεις (φιλμ στο φως). Αιωρούνται, ή κυλάν κάτω απ' τα πόδια μας -σαν τον Ηριδανό στην Αθήνα. Π.χ. μεταξύ δύο ανθρώπων υφέρπει ένας ερωτισμός –που όμως ποτέ δεν γίνεται έρωτας. Ανομολόγητος θερμαίνει, ομολογημένος καίγεται... 

Τα παραπάνω ίσως να αποτελέσουν το πρώτο υλικό για τέχνη. Ίσως είναι και το καύσιμο της σχέσης –που χρειάζεται πάντα έναν ορίζοντα απείρου. Βλέπετε, το συγκεκριμένο του λόγου ορίζει, αλλά και περιορίζει  (απροπό: εκεί η μουσική διαφέρει από την ποίηση). 

Δίκοπο μαχαίρι βέβαια. Γιατί αν, λόγου χάρη, καθρεφτίζομαι στον άλλον, θεωρώντας ότι με βλέπει με τον ''χι'' τρόπο, και πάνω σ’ αυτήν την συνθήκη ερείζεται ένα μεγάλο βάρος της σχέσης, τότε, με την πρώτη διαψευση θα σημειωθεί κατάρρευση.

Λοιπόν -έστω και αν η κοινή παραδοχή μύθευμάτων δεν ισοδυναμεί με αλήθεια-, δεν παύω να πιστεύω πως οι σχέσεις ευδοκιμούνε σε έδαφος εμπλουτισμένο και με ολίγη (άρρητη) μυθολογία –έστω και όχι κοινή.  

Πίνακας του Ρενέ Μαγκρί. 

ΣΕΝΕΚΑΣ ΚΑΙ ΚΑΒΑΦΗΣ

Είναι γνωστή η επιρροή του Καβάφη από τους ποιητές των Ελληνιστικών χρόνων. Διαβάζοντας όμως και τον στωικό φιλόσοφο Σενέκα, διαπίστωσα την προφανή ομοιότητα ενός χωρίου από το "Περί πνευματικής γαλήνης" με την καβαφική "Πόλη". Το παραθέτω:

Από εδώ ξεκινάει το γεγονός ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να αποδημούν, και περιπλανιούνται σε απόμερες ακτές, καθώς η αστάθειά τους, που νιώθει πάντα ανικανοποίητη με τα παρόντα, είναι ολοφάνερη άλλοτε στη στεριά κι άλλοτε στη θάλασσα. Λένε λοιπόν: «Ας φύγουμε τώρα για την Καμπανία». Μετά από λίγο όμως βαριούνται την ραφιναρισμένη ζωή: «Ας δούμε πρωτόγονους τρόπους, ας τραβήξουμε για τα δάση του Βρουττίου και της Λουκανίας». Και όμως, κάτι τους λείπει και σ’ αυτές τις ερημιές, κάτι το ευχάριστο, κάτι που πάνω του η καλομαθημένη τους όραση θα μπορούσε να βρει ανακούφιση από την ατελείωτη ασχήμια των αγριότοπων: «Φεύγουμε για τον Τάραντα με το περίφημο λιμάνι του, το ήπιο χειμερινό του κλίμα, για μια περιοχή που ήταν αρκετά πλούσια σε πλήθη ανθρώπων ακόμα και στην αρχαιότητα». Τ’ αυτιά τους όμως έχουν επιθυμήσει από καιρό τα πλούτη και τους θορύβους, και τώρα διψούν ακόμη και για ανθρώπινο αίμα: «Καιρός πια να αλλάξουμε πορεία τραβώντας για την πόλη». Το ένα ταξίδι αρχίζουν, το άλλο τελειώνουν, από το ένα θέαμα βιάζονται να πάνε στο άλλο. Όπως λέει και ο Λουκρήτιος:

Τρέχει ο καθένας πάντοτε να φύγει του εαυτού του.

Αν όμως δεν καταφέρει να ξεφύγει τελικά από τον εαυτό του, ποιο θα είναι το κέρδος του, μια και εκείνος δεν θα πάψει να τον ακολουθεί και να τον βαραίνει, σαν την πιο οχληρή παρέα; Γι’ αυτό θα πρέπει αν καταλάβουμε ότι το λάθος που αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε δεν έχει σχέση με τους τόπους αλλά με εμάς τους ίδιους –όταν έχουμε ανάγκη από αντοχή, είμαστε ασθενικοί και δεν ανεχόμαστε για πολύ ούτε το μόχθο, ούτε την απόλαυση, ούτε τους εαυτούς μας, ούτε και οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που οδήγησε κάποιους στο θάνατο, γιατί, με το να αλλάζουν συχνά το στόχο τους, ξανακύλησαν πάλι στις ίδιες καταστάσεις και δεν άφηναν περιθώρια για τίποτα το καινούργιο. Άρχισαν να σιχαίνονται τη ζωή τους και τον ίδιο τον κόσμο, και από τις παμφάγες ηδονές τους γεννήθηκε κι αυτή ακόμα η σκέψη: «Ως πότε άραγε θα υπομένω όλο τα ίδια και τα ίδια;».

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.

Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις -

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΜΙΑΣ ΛΑΘΟΣ ΠΑΡΑΚΑΜΨΗΣ

Το GPS ήταν ρυθμισμένο να αποφύγει τα διόδια. Όμως αυτή η παράκαμψη ήταν γεμάτη λακούβες. Και πάνω που άρχισα να το μετανιώνω, νάσου ένα κουτάβι που έκανε ωτοστόπ! Τριγύρω ο θεσσαλικός κάμπος, να τίκεται στους τριαντατρείς βαθμούς. Κι αυτό, μονάχο και αφυδατωμένο στην ερημιά. Όπουδήποτε αλλού θα 'ναι καλύτερα, σκέφτηκα, για τον μικρό -που εν τω μεταξύ, είχε πηδήξει στο αμάξι. Εξαφάνισε τη σκυλοτροφή και το νερό, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ακόρεστος και για χάδια. Με ένα μπάνιο έγινε λούτρινος (ευτυχώς, δεν μαδάει!). Ως τώρα, δεν σταμάτησε να κουνά την ουρά του, που βρέθηκε αναπάντεχα σε σπιτική θαλπωρή. Είναι πολύ ήσυχος και διακριτικός -προβλέπεται να μεγαλώσει αρκετά. Θέλω να τον κρατήσω, μου είναι ωστόσο πρακτικά λίγο δύσκολο -έχω ήδη ένα Yorkshire. Σίγουρα όμως θα τον βοηθήσω να στυλωθεί και να βρει οικογένεια.  

Μια ατυχής παράκαμψη, έγινε το τυχερό για ένα πλάσμα...

1,5 παιδιά

Διαβάζω σε εφημερίδα: 

Στην Ελλάδα, ο συντελεστής γονιμότητας (ο αριθμός γεννήσεων ανά γυναίκα) παρουσίαζε ανοδική τάση από τις αρχές του αιώνα μέχρι το 2009, όπου η ελληνική οικονομία άρχισε να καταρρέει. Από το 2010 έως το 2011, ο συντελεστής γονιμότητας έπεσε από τα 1,5 στα 1,4 παιδιά.

Τι σημαίνει 1,5 παιδιά; Ένα παιδί κι ένα κεφάλι;

Έστω, επί της ουσίας: σίγουρα δεν είναι καλό να σου επιβάλλουν οι συνθήκες πόσα παιδιά θα κάνεις (πόσο μάλλον να σου επιβάλλει το κράτος, όπως στην Κίνα). Φτώχια όμως υπήρχε και στην Ελλάδα του '50. Θυμηθείτε κάτι φαμίλιες με δέκα παιδιά... Κάποια δίνονταν συχνά για υιοθεσία. Τα υπόλοιπα μεγάλωναν με φοβερές στερήσεις. Και πόση προσοχή να δοθεί στο καθένα; Θα μου πείτε, απ' το τίποτα, καλύτερο ήταν αυτό -το ηρωικό. Δεν ξέρω. Για ποιοτίκά στοιχεία απαιτούνται άλλου τύπου μετρήσεις. 

SMS

Έλαβα σήμερα ένα sms από βουλευτή της επαρχίας (δεν ξέρω πως βρήκε τον αριθμό μου): "Την τάδε μέρα και ώρα θα συμμετέχω στο δελτίο ειδήsεων του τάδε επαρχιακού καναλιού. Πες αυτό το μήνυμα και στους φίλους σου" (sic!)

1.) Ποιος σου είπε ότι οι φίλοι μου σε ξέρουν και ενδιαφέρονται να σ' ακούσουν; Και τι θα πεις "πες"; Με διατάζεις; Γνωριζόμαστε και μου μιλάς στον ενικό;

2.) Αν έβγαινες στον Σκάι δηλαδή, τι θα έκανες;

3.) Τέλος, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι νοιαζόμαστε για το newsletter σου; Νομίζεις ότι είσαι κανένας εύγλωττιος διαννοούμενος που κρεμόμαστε από το στόμα του και περιμένουμε πού θα εμφανιστεί; 

Αναρωτιέμαι, αυτά τα άτομα ήταν ανέκαθεν τόσο γελοία ή τα αποτελείωσε το αξίωμα; 

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΜΕΤΑ»

Πληρώνω διόδια για έναν δρόμο που ΘΑ φτιαχτεί. Αν εγώ έχω πεθάνει ως να φτιαχτεί, λίγο μετράει. Στην Ελλάδα όλοι «ζούμε για τότε που δεν θα υπάρχουμε». Εναποθέτουμε τόσες ελπίδες στο μέλλον, που γέρνει σαν φορτωμένο κάρο. Γι’ αυτό και όλοι αναγνωρίζονται μετά θάνατον...

Ενώ είμαστε τόσο παρελθοντολάτρες -και παροντιστές- και αργοκίνητοι (εώς στατικοί), η ζωή μας καταναλώνεται, θυσία για ένα ‘‘μέλλον καλύτερο’’ -που όμως υπερβαίνει τα πεπερασμένα όρια του βίου και αγγίζει διαστάσεις Μέλλουσας Ζωής.  

Ωραία το δίνει ο Αναγνωστάκης:

Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε (…)

Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες

Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους

Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα

Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.

Από αναβολή σ’ αναβολή, η ευρυθμία μετατίθεται. Κι αυτό το αίσθημα έγινε εντονότερο μες στην κρίση…

Ο ΦΑΣ(Ε)ΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Έχω ένα κακόηχο ξυπνητήρι. Μένω δυστυχώς δίπλα σε Ναό. Και μάλιστα, στο ύψος του καμπαναριού. Όμως αυτό δεν δικαιοδοτεί κανέναν να ταράζει το νευρικό μας σύστημα θορυβώντας δέκακις ημερησίως (σε τι διαφέρει απ’ τον ιμάμη;).

Καμπάνες έχουν και οι άλλες χώρες –οι καθολικές τουλάχιστον είναι μελωδικές (όπως και οι κυκλαδίτικες). Εδώ πρόκειται για ένα άρρυθμο, υστερικό σχεδόν χτύπημα –λες και βαράνε σφυριά χαλκωματάδες.

Η εκκλησία, έχοντας χάσει πια κάθε άλλο τρόπο να προσελκύει, επιβάλλεται ξεφωνίζοντας ντιν-νταν, που μοιάζουν με εκδίκηση. Τι αντιπνευματική εξωστρέφεια! Τι αυτιστική αδιακρισία! Αρχίζει από τις 7π.μ. κι ως τις 9π.μ. έχει χτυπήσει ήδη τρεις φορές (συχνά επί 5 συνεχόμενα λεπτά!).

Ποιον προσδοκά να πείσει έτσι; Τι νομίζει πως πετυχαίνει; Μόνο αντιπάθεια προκαλεί (και…σιχτιρίσματα). Όσοι είναι να παν στο ναό, δεν χρειάζονται καμπάνα να τους ειδοποιήσει –ούτε ζούμε σε πειρατικά χωριά, όπου οι καμπάνες λειτουργούσαν ως συναγερμός.

Μου θυμίζει κάτι ασημαντότητες που ηχούν αλαζονικά σαν τενεκέδες για ν’ ακουστούν. Ο έξυπνος αρχιεπίσκοπος το έχει καταλάβει: πρόσφατα διάβασα ότι παρακάλεσε να περιοριστούν στο ελάχιστο τα κωδονοκρούσματα (σε ένταση και διάρκεια), στις δε ώρες κοινής ησχυχίας, να εκλείπουν. Ενοχλούμε τον κόσμο! –παραδέχτηκε ο κ. Ιερώνυμος.

Αλλά ποιος έχασε την λογική να τη βρει η εκκλησία; Η πρώτη που δεν έχει καταλάβει ότι η ελευθερία μας σταματάει εκεί που αρχίζει των άλλων, είναι αυτή. Πώς να το καταλάβει; Είναι αρχή του Διαφωτισμού –του εχθρού της.

Και μόνον από την πράξη αυτή, φαίνεται να αγνοεί επιδεικτικά του μη-πιστούς, θεωρώντας άπαντες ως ενορίτες της (ενώ μόνο το 5% των Ελλήνων εκκλησιάζεται τακτικά). Είναι φυσικό, όταν το κράτος της συμπεριφέρεται ακόμα ως "επικρατούσα θρησκεία". Είναι φυσικό, όταν μισθοδοτώ τους λειτουργούς της από την τσέπη μου (ως μη όφειλα) να με λογαριάζει αυθωρεί στο «ποίμνιο» της και να καταγράφει όλες τις υπόλοιπες θρησκείες ως …αιρέσεις της.  

Την ώρα που κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, η εκκλησία στο απυρόβλητο:  ούτε καν τους πέρασε από το μυαλό να απαλλαγούν από τα βαρίδια του κλήρου (δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι;), o οποίος εξάλλου μπορεί να συντηρείται και εκ των έσω. ΑΕ+ Δημόσιο μαζί = ο καλύτερος συνδυασμός επιχείρησης!

Όλο και περισσότερο,  δικαιώνει την γνωστή περικοπή: «ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον…».

ΕΙΚΟΝΕΣ-ΛΑΦΥΡΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΥΚΑΔΑ

Τέροβο Ιωαννίνων. Απρόοπτη στροφή: Χάνι σε γάργαρο ποτάμι.

Η Λευκάδα τελικά είναι οι ορεινές διαδρομές της...
Από τ' ανοιχτό παράθυρο, όπερα οσφρυτική. Και η θέα, θεία.

"Οι καημοί της λιμνοθάλασσας...".

Ξεδοντιασμένη...

Δείτε αυτό...

....δείτε κι αυτό.
Τι ομοιότης!

Μουσείο Φωνογράφου (...καντάδες με μυσταγωγικές, πολυφωνικές χορωδίες
-καμία σχέση με τα χλιαρά και γλυκανάλατα).

Μπρε! Οι "κουτόφραγκοι" είχαν βρει τρόπο να ακούνε μουσική, ήδη από το 1800
(σε δίσκους από πάπυρο).

                                          

Καταρράκτης φωτός...

Ο "Μικρός Γυαλός" (που ξαναγίνεται μικρός, όταν αδειάζει).

Ζευγάρι αγροτών στα ψηλά Εξάνθεια.

Σώσε μας, Ελιά!