Δυο ερμηνείες του Carpe Diem βιώνω – και δεν ξέρω αν ο
Οράτιος θα συμφωνούσε μ’ αυτές.
Στην Αγγλία, η κάθε μέρα οφείλει να είναι σκαλοπάτι μιας
ατέρμονης κλίμακας. «Η βελτίωση δεν έχει ταβάνι» συνηθίζουν να λεν… Απόδειξη: η
γνώση και η εμπειρία που έχω αποθησαυρίσει ως τώρα είναι δυσανάλογα τρανή με το
λίγο του διαστήματος παραμονής μου εδώ. Πάλεψα πολύ για να μην βγάζω τη ρωμαίικη
κουμπούρα κάθε φορά που μου αποδίδονταν σφάλμα – πρόκειται για εξαρτώμενο
αντανακλαστικό μας…Η καθημερινή αυτοκριτική (self reflection) είναι αναπόσπαστη της κουλτούρας
τους και προυπόθεση της αυτοβελτίωσης.
Όταν οι Άγγλοι λένε «τώρα» εννοούνε στο επόμενο λεπτό –εμείς εννοούμε
σε μια ώρα. Μέσα σε αυτήν την ώρα θα μπορούσαν να γίνουν άλλα δέκα πράγματα.
Κάθε μέρα πρέπει να δικαιολογεί πρόοδο. «Δικαιολογείστε τυχόν κενά» λένε οι
αιτήσεις για δουλειά…
Απ’ την άλλην, η Ελλάδα, όπου «άδραξε τη μέρα» σημαίνει
απόλαυσε τον ήλιο, τη ζωή –σαν να είν’ η τελευταία σου. Μια ώρα πριν, μια ώρα
μετά –η αιωνιότης την παραγράφει.
Οι σπουδές που κάνω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης
με φέρνουν συχνά σε μια παραδείσια
τοποθεσία, με ελαιώνες, ροδιές, κοντούλες λεμονιές, πεύκα, τριαντάφυλλα σ’ αυλές,
κατσίκες, χελιδόνια, αδέσποτα… Ξωπίσω τα βουνά, απέναντι η Σαμοθράκη παίζει κρυφτό. Κι όπου να γυρίσεις: πέλαγος, να δέχεται εξ
αποκαλύψεως τις διαθέσεις του φωτός. Μάλιστα, στο ύψωμα που είναι χτισμένο το
νοσοκομείο στέκει ένα αιγαιοπελαγίτικο λευκό εκκλησάκι, το οποίο απ’ το τζάμι
του ξενοδοχείου το πρωί φαινόταν να κάθεται ακριβώς πάνω στον ορίζοντα (σαν
κολλάζ του Ελύτη)! Όταν ο καιρός είναι καλός, όλοι γύρω μου ονειρεύονται ούζα και ακρογιαλιές. «Ν’
αφήσουμε να πάει χαμένη τέτοια μέρα;».
Κι εγώ στη μέση ν’ αναρωτιέμαι ποιο Carpe Diem ακολουθώ...
