ΜΙΚΡΑ ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΑ (4)

Δεν ξέρω αν η Αθήνα είναι πόλη για καλλιεργημένους ανθρώπους. Πάντως, ένας καλλιεργημένος Έλληνας μόνον εκεί  δύναται να αναπνέει επαρκώς.

*

Όταν ο Θεός έφτιαχνε την Ελλάδα, του "ξέφυγε" η δοσολογία της επαρχίας -με δυσανάλογα αποτελέσματα, τύπου: εβδομάδα με έξι Κυριακές. 

*

Εάν κανείς δεν μελετάει τι προηγήθηκε, ώστε να συνεισφέρει σε οιονδήποτε χώρο δημιουργικά, μπορεί κάλλιστα να ισχυρισθεί πως εκείνος εφεύρε και τον τροχό.

*

Κάνετε μεσογειακή δίαιτα! Σ’ αυτόν τον τόπο, για να δεις κάτι να αλλάζει, πρέπει να ζήσεις πάνω από αιώνα.

*

Και τότε λέγει ο Ιησούς εις τον χωρισμένον: «Άρον τον κράββατον του έρωτος και περιπάτει!».

*

Το «μαύρο κουτί» της συντριβής, σαν της Πανδώρας το κουτί: τελευταίο δεδομένο, η ελπίς.

*

Τα στέφανα του γάμου, πώς γίνανε αγκάθινα… Από ζάχαρη αυτή, πώς έγινε ζαχαρίνη! Κι εκείνος ντεκαφεϊνέ.

*

Το άκρων άωτον της ατυχίας: να παίζεις στοίχημα σε μαγνητοσκοπημένο αγώνα και να το χάνεις!

*

Τι τραγικό, οι μεγάλες λογοτεχνίες να προκύπτουν σε γλώσσες που oμιλούνται από λίγους!

*
Ο ψυχαναλυτής μπορεί να σε βοηθήσει να φτιάξεις το αυλάκι. Όμως το νόημα που θα το γεμίσει -τον πλούτο του ποταμού- άλλου θα ψάξεις να το βρεις. 

ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα αλλά κι Εαρινή Ισημερία. Με την ευκαιρία αυτών των δύο, σας χαρίζω ένα σχετικό μου ποίημα. 

ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΔΙ

Βγήκαν στη φόρα τα σκάνδαλα της Άνοιξης,

πως έβαλε κυματοθραύστη μια μυγδαλιά.

Χούλιγκαν, γύρισε ο καιρός και τα ’κανε λαμπόγυαλο.

Τ’ ανθάκια της πέφτανε, σαν κομφετί,

στο μασκαρλίκι του Φλεβάρη πως γλύκανε.

Για να λέμε την αλήθεια, αγαθιάρα κι αυτή,

δεν της φταίει ξένος δάχτυλος που ξεθαρρεύει.

Μη δει να την χαϊδεύει λιγάκι ο ήλιος,

ψυχανεμίζεται –τρομάρα της– πως την φλερτάρει,

και με την πρώτη ζεστασιά ανταποκρίνεται.

Τον καλύτερο εαυτό της βγάζει, η μουρλή,

και τον σκορπά σαν μνήμη, μ’ ένα «φου!».

Ανελκυστήρα έρωτα, από τον κόσμο στον Άδη,

για ένα χάδι!

Μα, ό,τι κι αν έπαθε, εν τέλει

–θες με το άμπρα - κατάμπρα τ’ ουρανού,

θες με των αποθεμάτων τους κρουνούς–

πάντα η μυγδαλιά πραγματώνεται...

«...ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΛΕΩ ΑΡΜΕΝΙΚΑ...»

* Λες και τον τσιμπούσε αλογόμυγα, έκανε ο Αρμένος σερβιτόρος στην Πιερία, όταν τον φωνάζαν "αγόρι μου". Πες "γκαρσόν", πες "εεε", καλύτερα, αλλά όχι "αγόρι μου", 55 χρονών είμαι! παραπονιόταν. 

* Αυτό που για τις μεσήλικες γυναίκες αποτελεί κολακεία, για τους άνδρες λειτουργεί αρνητικά, σαν να τους αφαιρείς τα "γαλόνια" των χρόνων τους, σαν να τους συρρικνώνεις.  

* Υπάρχουν τέτοιες αντιφάσεις στην επικοινωνία. Φερειπείν, δεν ξέρω τι είναι περισσότερο αγένεια, η ξαφνική μετατροπή του ενικού σε πληθυντικό ή το αποκαρδιωτικό αντίστροφο; 

* Οι Αρμένιοι δεν αλλάξαν τα ονόματά τους σε ελληνικά, όπως σπεύσαν να το κάνουν κάποιοι μετανάστες, που προσποιήθηκαν τους ομογενείς... 

* Είναι από τους πιο βασανισμένους, αξιοπρεπείς και φιλόξενους λαούς, που έχουμε συγκατοικήσει. Η Θεσσαλονίκη τούς αγκάλιασε, το ίδιο κι αυτοί. Δεν θα ξεχάσω ένα κρασί από ρόδι και τους μεζέδες τους. Εξού και "αρμένικη βίζιτα"! 

* Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γιάννης (ο Αρμένης σερβιτόρος), όταν ένας Έλληνας θα επισκεπτόταν την Αρμενία, πλήρωσε όλα τα έξοδά του, μέσω ενός φίλου, ώστε η πατρίδα του να φανεί στον ξένο "παράδεισος"! 

* Οι Αρμένιοι εκχριστιανίστηκαν πριν απ’ τους Έλληνες. Μέσα είναι τρία εκατομμύρια κι έξω δεκαεφτά –αν συνεχίσουμε έτσι κι εμείς... Όμως, ακόμα δεν ησύχασαν, η γειτνίασή τους δημιουργεί προστριβές. Μου είχε κάνει εντύπωση η διήγηση ενός ρεπόρτερ, ότι, εν καιρώ πολέμου, οι ντόπιοι σχηματίζαν πολιτισμένη ουρά στο συσσίτιο! 

* Ο Σαρλ Αζαναβούρ, ως διάσημος Αρμένιος και πρέσβης, έχει συμβάλλει πολύ στην αναγνώριση της Γενοκτονίας. Οι δικοί μας πόσο αντίστοιχα για τα Σκόπια;

* Οι Αρμένιοι μαρτύρησαν το ίδιο -και βαρύτερα ίσως- από τους Πόντιους: σταυρώθηκαν, αποδεκατίστηκαν, ξεριζώθηκαν. Εντούτοις, στυλώθηκαν στα πόδια τους και προκόψαν.

* Ο Γιάννης –μάλαμα καρδιά– όταν ήρθε ένας πλούσιος συμπατριώτης του, που τον απέφυγε, μην τύχει και του ζητήσει τίποτα δανεικά, έγινε έξαλλος: έχει πάει αυτός μία φορά στην Αρμενία από περιέργεια; αναφώνησε. 

* Τα παιδιά του τα άφησε στη Ρωσία, απ’ όπου έφυγε, στην "περεστρόϊκα". Σήμερα, η κόρη του είναι καρδιοχειρουργός στην πατρίδα. Δεν έχει έρθει στην Ελλάδα, κι ας αισθάνεται ο πατέρας της Έλληνας. Η γιαγιά τους –μάλλον παρηγορώντας τους, που φύγαν μόνοι οι γονείς για να δουλέψουν– τους έλεγε πως στην Ελλάδα είναι επικίνδυνα, τρώνε παιδιά. Και σάμπως είναι ψέματα;

ΜΙΚΡΑ ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΑ (3)

Η αρχαιολογική αξία δεν αποτελεί μοναδικό μέτρο των πραγμάτων, ούτε ακυρώνει την αποστροφή. Γιατί, σαφώς κι η Ιταλία προόδευσε περισσότερο στην πορεία, όμως, μέσα στην τουριστική ισοπέδωση, το να τοποθετείται ο Παρθενώνας δίπλα στο Κολοσσαίο, είναι σα μπαίνει ο Όμηρος πλάι στον Αλ Καπόνε.

*

Όσες φορές καταράστηκα τον εφευρέτη της κινητής τηλεφωνίας για την ενοχλητική διάχυση που αυτή επιφέρει, τόσες τον ευγνωμονούσα όταν το κινητό με απάλλασσε (πραγματικά ή προσποιητά) από την αγγαρεία κάποιου συναπαντήματος, ως από μηχανής θεός.

*

Το πρόβλημα είναι ότι ο Ανατολικός άνθρωπος πλένεται και θεοποιεί τον ίδιο Γάγγη που ρίχνει τους νεκρούς, τα ζώα και τις ακαθαρσίες του, ενώ ο Δυτικός άνθρωπος βρωμίζει το ίδιο το νερό που τον ξεπλένει…

*

Η συγγένεια υφίσταται ως πλεονέκτημα μόνον όταν επισφραγίζει μια προϋπάρχουσα ανθρώπινη σχέση, αλλιώς είναι δυστυχία. Όπως και το σεξ όταν δεν αποτελεί "αλατοπίπερο'" της συνολικής έλξεως, πρόκειται για κενή εμπειρία –σα να παίρνεις την τροφή σε ενέσιμο.

*

Η σιωπή, όταν δεν αποτελεί διέξοδο αμηχανίας και προϊόν κενού, μπορεί να είναι μια λαλούσα σιώπη, όπως μια μοναξιά σε υψηλή περιεκτικότητα ανθρώπων. Εξάλλου, εμείς είμαστε που εισερχόμαστε στη χώρα της, με λόγια-μετανάστες. Ο καμβάς είναι λευκός πριν ζωγραφιστεί –και ενίοτε, καλύτερα να παρέμενε έτσι.

*

Επιμένω πως υπάρχουν ποιητές που δε γράφουν ποιήματα –συχνά καλύτεροι κι απ’ αυτούς που γράφουν.

*
Ο άλλος δίπλα να καίγεται κι εσύ να διαμαρτύρεσαι που ιδρώνεις από τη θερμότητα…

*

«It 's not to pray, it's to pray!», λέω στους Ευρωπαίους που συγχέουν το κομπολόι με το θρησκευτικό βοήθημα.

*

Όταν βλέπω κάποιο ζευγαράκι να φιλιέται στο κατώφλι μιας εισόδου ή κρυμμένο πίσω από κανέναν θάμνο, είναι σαν να βλέπω ζωντανό ένα ποίημα. Όταν το βλέπω να φιλιέται στο λεωφορείο ή μες στα καταστήματα είναι σα να βροντοφωνάζει κανείς ένα ποίημα από το μεγάφωνο του τελάλη.

*

Ισότητα των φίλων, καταμερισμός της εργασίας: εγώ θα αναλάβω το πλύσιμο των πιάτων, εσύ θα αναλάβεις το κάπνισμα!

"ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΟΙ" ΚΑΙ ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΟΙ...

Γελάω, γιατί βλέπω από τις μετρήσεις, πως υπάρχουν κάποιοι που μπαίνουν στο "Ραβδοσκόπο" κατά λάθος. Αναζητώντας στο google πληροφορίες για ηλεκτρονικούς ραβδοσκόπους, τρόπους λειτουργίας, και δυνατότητες χρήσης τους, πέφτουνε πάνω στο blog και πιθανόν απογοητεύονται -σίγουρα, χρυσάφι κυριολεκτικό δεν έχει να τους προσφέρει... Είναι ωραία φάρσα όμως, "πάνε για μαλλί και...". 

Λίγο από το "άλλο" χρυσάφι....
(φώτο Στέργιου Τσιούμα)

Υ.Γ. Ο ραβδοσκόπος -εκτός των άλλων- είναι και τίτλος ποιήματος, το οποίο θα βρείτε μαζί με άλλα, δημοσιευμένο στο τελευταίο τεύχος (#8) του περιοδικού "Poetix". 

ΙΑΠΩΝΩΝ ΕΓΚΩΜΙΟ

• Θαυμάζω τους Ιάπωνες! Είναι η μόνη χώρα της Ανατολής, που κατάφερε να αναπτυχθεί σύσσωμα και συνειδητά, προς το μέλλον. Εκεί, γύρω στο 18ο αιώνα, όταν κατόρθωσε διατηρώντας αναπλαστικά τoν πλούσιο πολιτισμό της να βγει από την αιωνιότητα -την οποίαν, όσα βήματα και να κάνει η Κίνα, θα την έχει ανάγκη με τη μορφή καθεστώτος.
• Εκτός του ότι ζηλεύω την πειθαρχία και την υπευθυνότητά τους (έχουν ισχυρό Υπερεγώ, με τη φροϋδική έννοια) που κάνει υπουργούς να παραιτούνται επειδή...αποκοιμήθηκαν, είναι μια κουλτούρα που ανέκαθεν υμνεί την ομορφιά, διδάσκοντας την τέχνη της λεπτότητας και την κομψότητα της μορφής -αυτό δεν δείχνει και η μικρογραφία στα μπονσάι τους, ή και το σούσι;
• Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας Λευκαδίτης, ο Λευκάδιος Χερν, μετά την πολύπαθη περιπλάνησή του στο Δυτικό κόσμο, βρήκε απάγκιο στην Ιαπωνία (ήταν βλέπετε 1,60 και ένιωθε πιο άνετα ανάμεσα σε ομοίους), έκανε οικογένεια εκεί και διέσωσε με ψυχή όλη την παράδοση των Σαμουράι, σε σημείο να θεωρείται σήμερα εθνικός συγγραφέας τους. Μουσεία προς τιμήν του βρίσκονται διασπαρμένα στην Ιαπωνία, ενώ πολλοί έρχονται για να προσκυνήσουν το (ετοιμόρροπο) πατρικό του στη Λευκάδα.
• Λίγα πράγματα έχουμε δυστυχώς στην ελληνική βιβλιογραφία για τον πολιτισμό τους. Η πιο γνωστή ταξιδιωτική εντύπωση έρχεται από τον Καζαντζάκη. Σημειώνει στο βιβλίο του "Ταξιδεύοντας -Ιαπωνία, Κίνα": "Απαράλλαχτα κι οι Γιαπωνέζοι πήραν τη θρησκεία τους από τις Ιντίες, τα πρώτα στοιχεία του πολιτισμού από την Κίνα και την Κορέα, μα κατόρθωσαν, ανθρωπίζοντας κι αυτοί το φυσικό και τερατώδες, να δημιουργήσουν πρωτότυπο πολιτισμό -θρησκεία, τέχνη, πράξη- στο μπόι του ανθρώπου".
• Όσο αγαπούν την πατρίδα τους, άλλο τόσο είναι ακόρεστοι ταξιδιώτες, τους συναντάμε παντού, με μια φωτογραφική ανα χείρας -θιασώτες και δημιουργοί της τεχνολογίας. Πάντοτε ευγενείς και γελαστοί, μου φτιάχνουν τη διάθεση όταν τους πετυχαίνω σε γκρουπ. Οι πόλεις τους, φουτουριστικά πρωτοπόρες, αλλά οι ίδιοι, αιώνια ερωτευμένοι με τη Φύση τους. Η αξιοπρέπεια τους φανερώθηκε και στον τρόπο που αντιμετώπισαν την πρόσφατη πολύνεκρη καταστροφή τους. 
• Σε μια ανθολογία κλασσικής ιαπωνικής ποίησης (χαϊκού, τάνκα κ.λπ.) από τον 7ο π.Χ. αιώνα ως τώρα, μπορώ να αφήνομαι σαν να κάνω εξόρμηση στα λιβάδια και στα δάση τους. Όταν θες να ξεκουραστείς μέσα στην αθωότητα του στιγμιαίου, η επιγραμματοποιεία της Παλατινής Ανθολογίας, με τα συνεχή "πονηρά" εκδηλώματα,  δεν μπορεί να σου το προσφέρει αυτό -θα άξιζε παρεμπιπτόντως μια συγκριτική μελέτη, είναι διαφορετικές αλλά παράλληλες ποιητικές παραδόσεις. Κλείνω με δύο μικρά, χαρακτηριστικά ποιήματα (σε μετάφραση Ε. Ιωαννίδου και Γ. Έξαρχου):  
• Γρήγορη και φευγαλέα/ η επίγεια ζωή!/ Γι' αυτό θέλω  να διαλέξω/ της χαράς βουνίσιο ρέμα/ δρόμο ειλικρινή κι αληθινό... (Γιακαμότσι, 716-785 μ.Χ.). Αν στον κόσμο που ζούμε/ δεν ξαναϋπήρχανε/ ανθισμένες κερασιές/ μες στο έαρ οι καρδιές μας/ θα 'ταν ηρεμότερες...  (Τακαμούρα, 802-852 μ.Χ.)

Υ.Γ. Τον κινηματογράφο τους τον υποπτευθήκαμε λίγο-πολύ, από τον Ακίρα Κουροσάβα. Ακούστε όμως εδώ την παραδοσιακή μουσική τους, θα σας μαγέψει!

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑΠΤΕΙ ΠΟΤΑΜΟΥΣ

Έγραφε το 1946 ο πολύς Δημήτρης Πικιώνης: "Από τα δύο ιερά νάματα, αγιάσματα της πόλεως, όπως τα ύμνησεν ο Ευριπίδης, το ένα εκαλύψαμεν, το άλλο μένει εγκαταλελειμμένον, υπόνομοι και νέρά εργοστασίων διοχετεύονται εις την κοίτην των". (Αναφέται στον Ιλισσό και στον Κηφισό, αντίστοιχα.)

"Λατομούμεν τους λόφους, που είναι η κοίτις και το σύμφυτον πλαίσιων της αθηναϊκής τέχνης. Κανέν αίσθημα ιερόν δεν μας εμψυχώνει προς τα όρη, του λόφους, τους ποταμούς, τας πηγάς, τους κρημνούς, τα σπήλαια αυτής της γης, το καθ' ένα από τα οποία η θρησκευτική φαντασία των αρχαίων είχε περιβάλει με υψηλήν καθιέρωσιν...". 

Προσωποποίηση του θεού Ιλισσού, στο δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα. (Βρετανικό μουσείο).

Τη στιγμή που τα ποτάμια δεκάδων ευρωπαϊκών πόλεων αναδεικνύονται, για να αρδεύουν έτσι την αξία και την αισθητική τους, στην Ελλάδα κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να θάψουμε τους τρείς ιερούς ποταμούς της Αττικής: τον Ιλισσό, τον Κηφισό και τον Ηριδανό. Το ανόσιο έργο ξεκίνησε επί Μεταξά και συνεχίζεται αδιάντροπα μέχρι σήμερα, με τη σύμπραξη κράτους και βιομηχανιών. 

Τα ποτάμια όμως επιμένουν εδώ και χιλιετίες, έστω και ταπεινωμένα, κάτω απ' τα πόδια μας να κυλούν- τον ψύθιρο του Ηριδανού τον αφουγκράσαι στο Μοναστηράκι. Έτσι κι άλλιως, ό,τι αξίζει σ' αυτόν τον τόπο," ακολουθεί υπόγεια διαδρομή", που  τραγουδά κι ο Σαββόπουλος.

Δεν ξέρω αν έξω έχουν προβλήματα με τις πλημμύρες, πάντως εδώ, συχνά η ανοησία υπερχειλίζει τη σταθμή του βιώσιμου...

ΜΙΚΡΑ ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΑ (2)

Οι ημιμαθείς που "πετάν" αφορισμούς μεγάλων ανδρών για να φανούν μορφωμένοι, μου θυμίζουν κάποιες βραχύσωμες κυρίες που φοράν κοθόρνους για να παίρνουν μπόι –λες και το βλέμμα μας είναι πλάνο και θα τις δείχνει μόνο από τη μέση και πάνω.

 *

Η παρέα είναι το φυσικό σύνορο για τους βλάκες, απ’ τους οποίους δε σε προφυλάσσουν οι παντός είδους σύλλογοι.

 *

Η ένωση καρδιολόγων συνιστά για την υπέρταση: όχι πολλά-πολλά με τη γυναίκα του Λοτ…

 *

Όποιος κάνει καλή μοναξιά, κάνει και καλή παρέα.

 *

Ένας αποτυχημένος στίχος είναι σα να τραβάς το κορδόνι και να μην ανοίγει το αλεξίπτωτο.

 *

Η λύπη, εις τα εξ’ ων συνετέθη πασχίζει να γίνει, μπας και δώσει ρέστα στην ερώτηση «τι κάνεις;». Ενώ η χαρά κυκλοφορεί πάντα σε χαρτονόμισμα, ακέραιη.

 *

Η Κόλαση αυτής της ζωής προέρχεται απ’ αυτούς που νομίζουν ότι ο Παράδεισος είναι στην άλλην.

 *

Η αγάπη προς τα ζώα είναι περισσότερο θέμα παιδείας, παρά καταγωγής απ’ την ύπαιθρο και σχέσης μαζί της.

 *

Τη θέση 13, τ’ αεροπλάνα την παραλείπουν, όπως και το 13 δωμάτιο, το αποφεύγουν τα ξενοδοχεία. Όλοι όμως κάνουν αμάν για το 13άρι!

*

Δύο οι θρησκείες των Nεοελλήνων: Χριστιανισμός και Αριστερά. Κι οι δυο φερμένες απ’ αλλού. (Νοσταλγώ την εποχή που εξάγαμε θεούς…)

ΜΙΚΡΑ ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΑ

Στις απογραφές πληθυσμού, ίσως απαιτείται η προσμέτρηση και κάποιων κεκοιμημένων, ορισμένων δηλαδή ζωτικά παρόντων, που απλώς περάσαν στην άλλη όχθη του υλικού φάσματος.

*

Οι άνθρωποι των σπηλαίων, είχαν το εξής καλό: ζωγραφίζαν εντός του ιδιωτικού τους χώρου, κι όχι πάνω σε μνημεία κι αγάλματα. Υπ' αυτήν την άποψη, ήταν πιο πολιτισμένοι.

*

Στην Ελλάδα, να μη ρωτάς αν είναι κανείς καλλιεργημένος, αλλά τι καλλιεργεί και πού διαθέτει το τελικό προϊόν. 

*

Συχνά, οι καταστάσεις του Κέντρου, κάνουν τα πλάσματα του Αττικού Πάρκου να αναρωτιούνται: πού ακριβώς οριοθετείται ο περίφημος "ζωολογικός κήπος";

*

Ένας γλύπτης του πάγου δεν νοιάζεται ποτέ για την υστεροφημία της τέχνης του. 

*

Οι σκύλοι-οδηγοί απεργούν. Τα νέα ψηφιακά μπαστούνια με πλοηγό, τους απειλούν με ανεργία.

*

Ο Ιωάννης Τσιμισκής δολοφόνησε το Νικηφόρο Φωκά. Ε, και; Σήμερα είναι διασταυρούμενοι δρόμοι...

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ... TOP 10

Αναμφισβήτητα, αν έχουμε σε κάτι πληθωρισμό είναι οι άνθρωποι της μουσικής, του θεάτρου της ποίησης- λιγότεροι βέβαια οι καλοί, αλλά πάλι αριθμητικά δυσανάλογοι προς το κοινό. Δίνουν μορφή στο συναίσθημα -που μας περισσεύει- καθώς όταν δεν μορφοποιείται γίνεται τοξικό για τη σκέψη. Εδώ θα σας παραθέσω τα δέκα (συμβατικός αριθμός) αγαπημένα μου ελληνικά ποιήματα και τα δέκα αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια -ως προέκταση της ποίησης. Δεν υποστηρίζω πως αυτά είναι τα καλύτερα, απλώς είναι αυτά που μου πηγαίνουν περισσότερο, σήμερα. Το σωστό θα ήταν να τα παραθέσω ολόκληρα, δεν υπάρχουν όλα στο ίντερνετ, αλλά όποιος θέλει κάτι το βρίσκει...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

• Υμνώ το σώμα -Τίτος Πατρίκιος
• Ο μοτοσικλετιστής -Μαρία Κέντρου
• Μοναξιά -Αλέξανδρος Μπάρας
• Ωδή σε μια κρεμάστρα -Νίκος Φωκάς
• Νηπιαγωγείο "η φύση" -Αντώνης Φωστιέρης
• Χαρταετοί (Μαρία Νεφέλη) -Οδυσσέας Ελύτης
• Του Αιγάγρου -Ανδρέας Εμπειρίκος
• Ξαναπαίζεται στους συνοικιακούς κινηματογράφους -Κική Δημουλά
• Το κλουβί ήταν ένα έργο τέχνης -Αργύρης Χιόνης
• Γκάφα σε όνειρο -Γιάννης Βαρβέρης

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (στίχοι)

• Το ταξίδι -Νίκος Γκάτσος
• Ο δερβίσης -Λίνα Νικολακοπούλου
• Ο βασιλιάς κι εγώ -Αφροδίτη Μάνου
• Το περιβόλι -Διονύσης Σαββόπουλος
• Ο χορός των άστρων -Ελένη Ζιώγα
• Το δωμάτιο -Λένα Παππά
• Μακριά στο Κατμαντού -Νίκος Γκάτσος
• Το μαγισσάκι -Οδυσσέας Ελύτης
• Μαρέα -Νίκος Καββαδίας
• Τα λόγια της αγάπης -Μάνος Ελευθερίου