ΙΑΠΩΝΩΝ ΕΓΚΩΜΙΟ

• Θαυμάζω τους Ιάπωνες! Είναι η μόνη χώρα της Ανατολής, που κατάφερε να αναπτυχθεί σύσσωμα και συνειδητά, προς το μέλλον. Εκεί, γύρω στο 18ο αιώνα, όταν κατόρθωσε διατηρώντας αναπλαστικά τoν πλούσιο πολιτισμό της να βγει από την αιωνιότητα -την οποίαν, όσα βήματα και να κάνει η Κίνα, θα την έχει ανάγκη με τη μορφή καθεστώτος.
• Εκτός του ότι ζηλεύω την πειθαρχία και την υπευθυνότητά τους (έχουν ισχυρό Υπερεγώ, με τη φροϋδική έννοια) που κάνει υπουργούς να παραιτούνται επειδή...αποκοιμήθηκαν, είναι μια κουλτούρα που ανέκαθεν υμνεί την ομορφιά, διδάσκοντας την τέχνη της λεπτότητας και την κομψότητα της μορφής -αυτό δεν δείχνει και η μικρογραφία στα μπονσάι τους, ή και το σούσι;
• Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας Λευκαδίτης, ο Λευκάδιος Χερν, μετά την πολύπαθη περιπλάνησή του στο Δυτικό κόσμο, βρήκε απάγκιο στην Ιαπωνία (ήταν βλέπετε 1,60 και ένιωθε πιο άνετα ανάμεσα σε ομοίους), έκανε οικογένεια εκεί και διέσωσε με ψυχή όλη την παράδοση των Σαμουράι, σε σημείο να θεωρείται σήμερα εθνικός συγγραφέας τους. Μουσεία προς τιμήν του βρίσκονται διασπαρμένα στην Ιαπωνία, ενώ πολλοί έρχονται για να προσκυνήσουν το (ετοιμόρροπο) πατρικό του στη Λευκάδα.
• Λίγα πράγματα έχουμε δυστυχώς στην ελληνική βιβλιογραφία για τον πολιτισμό τους. Η πιο γνωστή ταξιδιωτική εντύπωση έρχεται από τον Καζαντζάκη. Σημειώνει στο βιβλίο του "Ταξιδεύοντας -Ιαπωνία, Κίνα": "Απαράλλαχτα κι οι Γιαπωνέζοι πήραν τη θρησκεία τους από τις Ιντίες, τα πρώτα στοιχεία του πολιτισμού από την Κίνα και την Κορέα, μα κατόρθωσαν, ανθρωπίζοντας κι αυτοί το φυσικό και τερατώδες, να δημιουργήσουν πρωτότυπο πολιτισμό -θρησκεία, τέχνη, πράξη- στο μπόι του ανθρώπου".
• Όσο αγαπούν την πατρίδα τους, άλλο τόσο είναι ακόρεστοι ταξιδιώτες, τους συναντάμε παντού, με μια φωτογραφική ανα χείρας -θιασώτες και δημιουργοί της τεχνολογίας. Πάντοτε ευγενείς και γελαστοί, μου φτιάχνουν τη διάθεση όταν τους πετυχαίνω σε γκρουπ. Οι πόλεις τους, φουτουριστικά πρωτοπόρες, αλλά οι ίδιοι, αιώνια ερωτευμένοι με τη Φύση τους. Η αξιοπρέπεια τους φανερώθηκε και στον τρόπο που αντιμετώπισαν την πρόσφατη πολύνεκρη καταστροφή τους. 
• Σε μια ανθολογία κλασσικής ιαπωνικής ποίησης (χαϊκού, τάνκα κ.λπ.) από τον 7ο π.Χ. αιώνα ως τώρα, μπορώ να αφήνομαι σαν να κάνω εξόρμηση στα λιβάδια και στα δάση τους. Όταν θες να ξεκουραστείς μέσα στην αθωότητα του στιγμιαίου, η επιγραμματοποιεία της Παλατινής Ανθολογίας, με τα συνεχή "πονηρά" εκδηλώματα,  δεν μπορεί να σου το προσφέρει αυτό -θα άξιζε παρεμπιπτόντως μια συγκριτική μελέτη, είναι διαφορετικές αλλά παράλληλες ποιητικές παραδόσεις. Κλείνω με δύο μικρά, χαρακτηριστικά ποιήματα (σε μετάφραση Ε. Ιωαννίδου και Γ. Έξαρχου):  
• Γρήγορη και φευγαλέα/ η επίγεια ζωή!/ Γι' αυτό θέλω  να διαλέξω/ της χαράς βουνίσιο ρέμα/ δρόμο ειλικρινή κι αληθινό... (Γιακαμότσι, 716-785 μ.Χ.). Αν στον κόσμο που ζούμε/ δεν ξαναϋπήρχανε/ ανθισμένες κερασιές/ μες στο έαρ οι καρδιές μας/ θα 'ταν ηρεμότερες...  (Τακαμούρα, 802-852 μ.Χ.)

Υ.Γ. Τον κινηματογράφο τους τον υποπτευθήκαμε λίγο-πολύ, από τον Ακίρα Κουροσάβα. Ακούστε όμως εδώ την παραδοσιακή μουσική τους, θα σας μαγέψει!