Έγραφε το 1946 ο πολύς Δημήτρης Πικιώνης: "Από τα δύο ιερά νάματα, αγιάσματα της πόλεως, όπως τα ύμνησεν ο Ευριπίδης, το ένα εκαλύψαμεν, το άλλο μένει εγκαταλελειμμένον, υπόνομοι και νέρά εργοστασίων διοχετεύονται εις την κοίτην των". (Αναφέται στον Ιλισσό και στον Κηφισό, αντίστοιχα.)
"Λατομούμεν τους λόφους, που είναι η κοίτις και το σύμφυτον πλαίσιων της αθηναϊκής τέχνης. Κανέν αίσθημα ιερόν δεν μας εμψυχώνει προς τα όρη, του λόφους, τους ποταμούς, τας πηγάς, τους κρημνούς, τα σπήλαια αυτής της γης, το καθ' ένα από τα οποία η θρησκευτική φαντασία των αρχαίων είχε περιβάλει με υψηλήν καθιέρωσιν...".
 |
| Προσωποποίηση του θεού Ιλισσού, στο δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα. (Βρετανικό μουσείο). |
Τη στιγμή που τα ποτάμια δεκάδων ευρωπαϊκών πόλεων αναδεικνύονται, για να αρδεύουν έτσι την αξία και την αισθητική τους, στην Ελλάδα κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να θάψουμε τους τρείς ιερούς ποταμούς της Αττικής: τον Ιλισσό, τον Κηφισό και τον Ηριδανό. Το ανόσιο έργο ξεκίνησε επί Μεταξά και συνεχίζεται αδιάντροπα μέχρι σήμερα, με τη σύμπραξη κράτους και βιομηχανιών.
Τα ποτάμια όμως επιμένουν εδώ και χιλιετίες, έστω και ταπεινωμένα, κάτω απ' τα πόδια μας να κυλούν- τον ψύθιρο του Ηριδανού τον αφουγκράσαι στο Μοναστηράκι. Έτσι κι άλλιως, ό,τι αξίζει σ' αυτόν τον τόπο," ακολουθεί υπόγεια διαδρομή", που τραγουδά κι ο Σαββόπουλος.
Δεν ξέρω αν έξω έχουν προβλήματα με τις πλημμύρες, πάντως εδώ, συχνά η ανοησία υπερχειλίζει τη σταθμή του βιώσιμου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου