ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΑΤΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ

Έλαβα ένα sms από τον Ιατρικό Σύλλογο όπου είμαι εγγεγραμμένος, το οποίο με προσκαλούσε να τιμήσουμε τη μνήμη κάτι αγίων, που είναι  προστάτες –λέει- του ιατρικού σώματος, σε ένα ναό (σα να με προσκαλούσε σε πάρτι!). Τους έστειλα την ακόλουθη επιστολή:

Σύντομα θα ζητήσω επίσημα τη διαγραφή μου από τον σύλλογο σας. Στον Ιατρικό Σύλλογο της χώρας στον οποίον έχω εγγραφεί εκ νέου, εάν κάποιος έστελνε προς τους γιατρούς  του ένα παρόμοιο μήνυμα, θα παραπέμπονταν αυθορεί στο πειθαρχικό…

Βρίσκω ιδιαίτερα προσβλητικό για τη νοημοσύνη μου, στον 21^ο αιώνα να λαμβάνω τέτοιου είδους δεισιδαιμονικές αστειότητες από ένα σωματείο επιστημόνων, που αντί να τιμά επιστήμονες και να διοργανώνει ημερίδες για τις νέες ιατρικές εξελίξεις, απασχολεί με  θρησκοληψίες τα κινητά των γιατρών, θεωρώντας δεδομένο ότι όλοι είναι θρησκευόμενοι (και μάλιστα της συγκεκριμένης θρησκείας) και τις ασπάζονται. Μόνον στα θεοκρατικά καθεστώτα α συναντάμε αυτά…

Θεωρώ ότι έχει πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθεί ο Ιατρικός Σύλλογος. Και θα παρακαλέσω, όσο ακόμα υπάγομαι σε αυτόν, να εξαιρούμε από τέτοιου είδους «προσκλήσεις». Η συνδρομή μου εξάλλου δεν προορίζεται για αγορά λιβανιών –αλλά για επαρκή γνώση και ενημέρωση.

Π.Α.

Comedy IV...

             ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

            Το μόνιμο δώρο του πατέρα μου ήταν φυσαρμόνικες. Καμία δεν κατάφερα να παίξω. Κι απ’ την κιθάρα, που πήγα να μάθω, δεν με πήραν ποτέ στα σοβαρά –βάλθηκαν πρώτα να εμπεδώσω τα «Δώδεκα Ευζωνάκια»… Επίσης, έχω ένα αρμόνιο με πλήκτρα που ανάβουν αυτόματα -αλλά εφτά χρόνια παίζω το ίδιο κομμάτι. Κατά τα άλλα έχω μια έμφυτη κλίση στη μουσική.

           Στις εξετάσεις της κιθάρας, μου έτυχε μια διασκευή του Μπολερό –κι όλη τη νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου τον Μορίς Ραβέλ με στολή λοστρόμου, να πνίγεται. Ευτυχώς ο πατέρας μου δεν με πίεσε ν’ ασχοληθώ επαγγελματικά. Όπως έγινε μ’ εκείνον τον ιστιοράφτη, που πίεζε το γιο του να συνεχίσει τη δουλειά –το παιδί ήθελε ν’ ασχοληθεί με την υψηλή ραπτική. Κι αναγκάστηκε να τα συνδυάσει: έραβε πανιά με στρας και λαιμόκοψη… Ή, τον άλλον, που τον πίεζαν απ’ το σπίτι του να γίνει αστυνομικός, κι αυτός ονειρευόταν να κατασκευάζει φαγκότα. (Τελικά, συμβιβάστηκε φτιάχνοντας φαγκότα που φυσώντας κάνανε και αλκοτέστ.)

            Τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Μπορώ να δεχτώ καλύτερα έναν νάνο που παίζει κοντραμπάσο, από έναν συνθέτη που έχει απωθημένα χειρούργου. Πρόσφατο παράδειγμα, αυτός ο Ρώσος που συνέθεσε μια όπερα για τον Προμηθέα, όπου στις δυόμισι απ’ τις τρεις ώρες, το θέμα εστιάζονταν στο έπος του χειρουργείου ήπατος του Προμηθέα (γιατί πήρε και μισή ώρα να ξυπνήσει απ’ τη νάρκωση). Ωστόσο, αυτό που μου είναι σίγουρα ανυπόφορο, είναι οι δεισιδαίμονες μουσικοί: εκεί που σου διηγούνται πώς απέκτησαν το τελευταίο Στραντιβάρι, μπερδεύονται και σου λεν ότι βρήκαν στη ζούλα λίγο ‘‘τίμιο ξύλο’’…

Comedy III...

Ακόμη και μια διάνοια σαν τον Σαίξπηρ, τα θαλάσσωνε συχνά στα πραγματολογικά: σε κάποιο έργο φερειπείν, βάζει τους Ρωμαίους να παίζουν μπιλιάρδο και σε άλλο να φεύγει πλοίο απ΄ το Μιλάνο…  Τέτοιες χοντράδες γίνονται κατακόρον από ελάσσονες δραματουργούς (πρόσφατα, σ’ ένα δραματικό μονόπρακτο για τη ζωή του Νεύτωνα, τον έδειχνε να βγάζει κουμπιουτεράκι στους υπολογισμούς). Η αμφισβήτηση όμως για το αν ο Σαίξπηρ είν’ ο πραγματικός συγγραφέας των έργων του, είναι πέρα για πέρα αβάσιμη. Παρότι ξεκίνησε από το Αγίο Πνεύμα. Μια ιδιόρρυθμη αμερικανίδα ήταν πεπεισμένη ότι η πατρότητα τους ανήκει στον Μπέικον –και όχι στον Σαίξπηρ. Βρήκε λοιπόν ένα κορόιδο, που τη χρηματοδότησε να πάει στην Αγγλία να  ερευνήσει. Εκείνη πήγε στο χωριό του Μπέικον, και πέρασε χρόνια μόνο με το να κάθεται σ’ ένα βράχο, προσπαθώντας να εισχωρήσει στον τρόπο σκέψης του Μπέικον. Τελικά, γύρισε άπραγη στην Αμερική και κατέληξε νοσηλευόμενη, πιστεύοντας ότι είναι το Άγιο Πνεύμα (αληθινή ιστορία). Ο χορηγός βεβαίως, έκανε χαρακίρι.

Η τιμιότητα έχει εκλείπει στην εποχή μας... Ακόμη κι ο υπαίθριος πωλητής μπαλονιών (που μου ‘διναν τόση χαρά παιδί) αποδείχθηκε διεστραμμένος: φούσκωνε, είπαν, ληγμένα προφυλακτικά! Απαλλάσσονται όμως λόγω βλακείας. Κι αυτός και ο αδερφός του –γιος του ανθοπώλη. Δεν είχε αφήσει μαργαρίτα  αμάδητη, ο κουτεντές: «Βρωμάνε ρε πατέρα, ποιος θα τις έπαιρνε!».  Τι περιμένεις; Αφού η μάνα τους, όταν ήταν λεχώνα, άρχισε να έχει αμφιβολίες ότι μπορεί να ήταν υιοθετημένα…  Κι ο ανθοπώλης την καθυσήχαζε: «Μα δεν θυμάσαι καλή μου, που είχα κάνει το τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε θετικό;»…

Επειδή όμως σε όλους μπορεί κάτι να στραβώσει στην πορεία, έχει νόημα να ‘μαστε γνώστες του φυσιολογικού. Γι΄ αυτό αντιγράφω τα βασικά ορόσημα στην ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού (συνιστώ να μην πάρετε τοις μετρητοίς αν σας λείπει ένα απ’ αυτά), έτσι όπως διατυπώθηκαν στο πόνημα του γνωστού Καθηγητή, που αφιέρωσε τη ζωή του στην παρατήρηση παιδιών –αλλά και νεοσσών ιαγουάρων:

•   Στους έξη μήνες, μπορεί να ξεχωρίσει ένα γκρέιπφρουτ από μια οφθαλμαπάτη.

•       Στον πρώτο χρόνο περπατά, όταν το κρατούν από το ένα χέρι –και όταν στο άλλο κρατά μια οικονομική εφημερίδα.

•       Στους 15 μήνες είναι ικανό να εντοπίσει και να κατονομάσει ένα λουλούδι του είδους «Μιμόζα η αισχυντηλή».

•      Στα δύο χρόνια μπορεί να διαβάσει χωρίς βοήθεια  τον πρώτο αριθμό του Λαϊκού Λαχείου.

•       Στα τρία χρόνια μπορεί να πάψει να παρατηρεί επίμονα έναν τροχό που περιστρέφεται, στο πρώτο μόλις δίωρο.

•       Στα τέσσερα χρόνια μπορεί να κάνει συλλογικό παιχνίδι –αλλά μόνο με φανταστικούς συμπαίκτες.

•       Στα πέντε χρόνια ο λόγος του είναι ώριμος –συγκρινόμενος με εκείνον του Φρανσουά Ολλάντ.

Comedy II...

«Θα τρώω πράσο μέχρι να γεράσω» ήταν το φετινό σύνθημα της παρέλασης συνδέσμου χορτοφάγων. Συμπαθής οργάνωση –στεκόμουν και διέκρινα μορφές εξαϋλωμένες, κατάλευκες, που έκλειναν διακριτικά την πίσω πόρτα των Burger Kings. Οι φήμες βέβαια έδιναν κι έπαιρναν –κάτι ακούγονταν για όργια που γίνονται τα βράδια στα γραφεία τους: μαζεύονται λέει μια φορά το μήνα, και του δίνουν να καταλάβει, τι σουβλάκια, τι γουρουνούπουλα, τι χήνα πατέ…. Δεν τα πιστεύω –οι γνωστές κακοήθειες. Εκτός των άλλων, τι λόγο να έχουν; Οι δικές τους σπεσιαλιτέ είναι αξιοζήλευτες: χάνει όποιος δεν δοκίμασε σόγια κυνήγι, σαλάμι κολοκύθας ή μπάμια στα κάρβουνα… Εντάξει, υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί, οι ζηλωτές, που δε βάζουν στο στόμα τους ούτε αβγοτάραχο. Γενικά όμως είναι καλλιεργημένα άτομα –το «Περί Ψυχής» του Αριστοτέλη το έχουν ξεψαχνίσει, πασχίζοντας να βρουν τι είναι άψυχο και τι θ’ αποκλειστεί αναγκαστικά απ’ τον πρώτο γύρω της δίαιτας.

Να τα βλέπεις εσύ, μονολογούσα, που έχεις να φας οπωροκηπευτικά από τότε που σ’ τα άλεθαν στο μίξερ… Λερώνουν πολύ. Η φίλη μου, κάθε φορά που είναι αγχωμένη, κάθεται και καθαρίζει ρόδια: γεμίζουν οι τοίχοι και οι πιτζάμες μου με λεκέδες μωβ που δεν βγαίνουν.  Ευτυχώς, όταν έρχονται ξένοι δεν τους πολυπαρατηρούν, γιατί έχουμε από εκείνες τις λάμπες τις οικολογικές, με το φθόριο, που ανάβουν σταδιακά, σε τρία τέταρτα με μια ώρα –οπότε, τους έχουμε μετακινήσει σ’ άλλο δωμάτιο εν τω μεταξύ. Ο ήλιος το πρωί είναι λιγότερο βραδυφλεγής απ’ αυτές. Κι είναι για όλους οικολογικές, εκτός απ’ τον άνθρωπο: μια φορά που μου έσπασε και την κρατούσα με γυμνά χέρια ως το κατάστημα, ο υπεύθυνος με κοιτούσε ασκαρδαμυκτί σαν μελλοθάνατο –και με διέταξε να την πετάξω στον πρώτο κάδο τοξικών αποβλήτων που θα βρω (απήχε εκατόν τέσσερα χιλιόμετρα από εκεί).

Δεν την είχα όμως σπάσει εγώ, ο Πεπίνος το έκανε. Πεπίνο αποκαλούσαμε κρυφά την κυρία που έμενε απέναντι. Ήταν καθηγήτρια μεσαιωνικής ιστορίας, κι επειδή δεν ήθελε να μαθευτεί στο στενό της κύκλο (ή και στον ρόμβο) ότι έγραφε περιπαθή, έως και πρόστυχα ποιήματα, υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πεπίνος. Θα μου πεις, πώς κάναμε την ταυτοπροσωπία: θέλοντας και μη την ακούγαμε κάθε απόγευμα στις 18.32 που ξεκινούσε τον μαραθώνιο της σύνθεσης και της απαγγελίας. Στις 18.49 σταματούσε πάντα, γιατί ερχόταν ο άντρας της. Μια φορά έστησε αυτί στην εξώπορτα, την άκουσε να λέει βρομόλογα και είπε: τώρα θα μπουκάρω και τους τσάκωσα. Άνοιξε, αλλά παρότι δεν βρήκε κανέναν, έκανε κατεπείγον ευχέλαιο. Πάντως, τα ψευδώνυμα είναι χρήσιμα όταν θες να θωρακίσεις την ανωνυμία σου, να προστατέψεις την επαγγελματική σου ιδιότητα από τη βαθύτερη λειτουργία του εγώ σου.  Αίφνης, θυμάμαι έναν Υπουργό, που έγραφε νουβέλες, με το πραγματικό του όνομα. Κατά βάθος ήταν ο Υπουργός με τα ψευδώνυμο Themis…

Comedy...

ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ

Μετά την απομάκρυνση εκ της Στοκχόλμης, ουδέν Νόμπελ επιστρέφεται. Το Ιατρικής βεβαίως έχει δοθεί και για θεραπείες, που δεν χρησιμοποιούνται πια… Έτσι είναι όμως η Επιστήμη: χτίζει πάνω στα λάθη της. (Μακάρι να έλεγα το ίδιο και για το ράφτη μου, που μου αφήνει πάντα και μια κουμπότρυπα τυφλή!). Πολύς ντόρος είχε γίνει τελευταία γι’ αυτό το νέο στοιχείο που ανακάλυψε στο υπέδαφος της Ιταλίας, κάποιος Πορτορικανός ορυκτολόγος –μεγάλο μυαλό, σου λέει. Ξεσήκωσε πολλά σενάρια για το μέλλον των ενεργειακών πόρων, έγινε λόγος για το «στοιχείο που έβαλε το φυσικό αέριο στο μουσείο»… Τελικά επρόκειτο απλώς για απανθρακωμένη μαρμότα από το Βεζούβιο.

Θέλει προσοχή γενικά στον ενθουσιασμό με τις ανακαλύψεις –αλλά και στον τρόπο που τις διαχειρίζονται οι ειδικοί. Φημολογούνται πολλά για τη διαμάχη Έντισον και Τέσλα: ο πρώτος κατηγορούσε το δεύτερο για τους κινδύνους που εγκυμονούσαν οι εναλλακτικές του για το ρεύμα. Μάλιστα, δεν δίστασε σε κάποιες από τις επιδείξεις του, να προκαλέσει ηλεκτροπληξία στη γιαγιά του, προκειμένου να επισημάνει την επικινδυνότητα –απώτερος στόχος του φυσικά, ήταν ο εκφοβισμός. Έφτασε μέχρι την επινόηση της ηλεκτρικής καρέκλας –ενώ μέμφονταν το Τέσλα για λαϊκισμό. Και δωροδόκησε (ο αθεόφόβος!) τον προμηθευτή ειδών υγιεινής του Τέσλα, για να του πουλήσει μια ηλεκτρική λεκάνη!

Ο Tesla απάντησε, αποδεικνύοντας ότι το AC (Εναλλασσόμενο Ρεύμα) ήταν απολύτως ασφαλές, με το να παρουσιάσει την περίφημη επίδειξη κατά την οποία έστειλε ρεύμα μέσα από το ίδιο του το σώμα για την παραγωγή φωτός. Αυτή η διαμάχη μεσουράνησε για πάνω από μια δεκαετία σκιερών επιχειρηματικών συμφωνιών, αλλεπάλληλης κλοπής ιδεών, και καταστολής διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, που ο Edison και τα πλούσια συμφέροντά του ασκούσαν πάνω στις εφευρέσεις του Tesla. Λέγεται ότι στο τέλος τα βρήκανε: συναντήθηκαν σε μια αίθουσα φαντασμαγορικής φωταψίας (που εννοείται περνούσε μες από το σώμα του Τέσλα) και του έδωσε μια χειραψία Εναλλασσόμενου Ρεύματος, απ’ της οποίας την ισχύ ο Έντισον, δεν απαλλάχθηκε ποτέ πλήρως…

Άλλες φορές πάλι, το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας χάθηκε στο παρά τρίχα. Όπως τότε που έτρεξε ένας εφευρέτης Αυτόματης Καταστολής Θυροτηλέφωνου (το μόνο πιο ενοχλητικό  πράγμα μετά τα κουνούπια είναι να σου χτυπάν το θυρόφωνο επειδή τυχαίνει πρώτο στη σειρά) να τακτοποιήσει τα γραφειοκρατικά για να κατοχυρώσει την εφεύρεση του. Πήγε λοιπόν και σ’ έναν φωτογράφο, για μια φωτογραφία τύπου ταυτότητας. Αλλά αυτός ήταν τόσο βλάκας, που νόμιζε ότι οι φωτογραφίες βγαίνουν σέρνοντας το  πρόσωπο του πελάτη και σκανάροντας το σε έγχρωμο φωτοτυπικό… Στο μεταξύ, είχε προλάβει (με διαφορά λεπτών μιλάμε τώρα) ένας καλοθελητής και το κατοχύρωσε πρώτος. Άλλο αν πια είναι ούτως ή άλλως άχρηστο, με τις ανάγλυφες επιγραφές στις εξώπορτες: «απαγορεύονται τα διαφημιστικά και οι λογαριασμοί άνω των 50 ευρώ».

Ένας Ορός Αλήθειας, θα ήταν χρήσιμος κυρίως για τους μεσίτες. Πριν δυο χρόνια, κοντινός φίλος (αιωνία η μνήμη του) αγόρασε ένα αγρόκτημα υπό το κράτος του σλόγκαν «επιστροφή στη φύση». Ο μεσίτης του το πλάσαρε σαν φιλέτο, και πουλούσε την παντελή απουσία γειτόνων ως πλεονέκτημα: «Τι λεμόνι να θελήσεις να δανειστείς; Αφού θα ‘χεις τα φυτέψει τα δικά σου!». Ο φίλος την απέδιδε στο ότι πια ο κόσμος έχει αλλοτριωθεί τόσο, που δεν αντέχει την αισθαντικότητα της φυσικής ζωής. Έλα όμως που επρόκειτο για τέως εμπόλεμη ζώνη,  με τις νάρκες ακόμα ενεργές! Έτσι, στο πρώτο ραπανάκι (ή μήπως ήταν κουνουπίδι;) που έσκαψε για να παραχώσει, βρέθηκε γύρω στα πενήντα μίλια μακριά, στον τρούλο ενός ναού. (Περιέργως, είχε επιζήσει –κατέληξε από ανακοπή λόγω υψοφοβίας).

Σαν τον άλλον, τον δύσμοιρο τον Φινέα Κέιτζ –που από απλός εργάτης των σιδηροδρόμων, έγινε εγχειρίδιο Νευροφυσιολογίας. Μια έκρηξη δυναμίτη τον εκσφενδόνισε, αφού πρώτα η σιδηρόβεργα που κρατούσε (στο μέγεθος λαμπάδας βάπτισης) διαπέρασε το κρανίο του. Δεν σκοτώθηκε, πλην όμως μεταλλάχθηκε  άρδην: από τίμιος και καλοπροαίρετος άνθρωπος, μεταβλήθηκε σ’ έναν παλιοχαρακτήρα, σ’ ένα να μη σου τύχει. (Έχω δει το στόρι και χωρίς σιδερόβεργα –είναι τρισχειρότερο.)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

Λίγη περισυλλεγμένη, αττική ομορφιά 

-μόνο σε λεπτομέρεις υπάρχει πια ομορφιά στην Ελλάδα...