Τα ερωτευμένα δέντρα (παραμύθι)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δυο ερωτευμένα δέντρα. Η μοίρα τα ‘χε καταδικάσει να ριζώνουν αντικριστά, το να ‘δώ και τ’ άλλο εκεί, στις όχθες του Δούναβη.

Χρόνια και χρόνια κοιτάζονταν, κι έγνεφαν κρυφά –εξ αποστάσως– το χάδι.  Όταν φυσούσε, ρίγη φτάνανε με τον αέρα –και μια λαχτάρα σταλμένη πάνω σ’ ένα φύλλο ξερό του Οκτώβρη, που ’γραφε: «Θέ μου, πώς να σε φτάσω!..».  

Ώσπου μια μέρα, τρανή ανεμοδούρα ξεσπά –χαλούσε ο κόσμος… Κι ήρθ’ ο τυφώνας,  σαν έφιππος λυτρωτής, απ’ τα καρφιά της ρίζας να τ’ αποκαθηλώσει.  Τα πήρε και τα σήκωσε, και τα στροβίλιζε ψηλά, όπως χορευτές του μπαλέτου. Κι αγγίχτηκαν εκεί πρώτη φορά –πριν πέσουν στο ποτάμι, που τα παράσερνε. Και πως θ’ αντέχανε πια οι κορμοί τους, σε τέτοιον αψύ χείμαρρο, που έπνιγε τα σπίτια!

Δεν τα ’νοιαζε. Τους έφτανε που τώρα ήταν μαζί…

Το "Εθνικό και Αληθές" στον Ρέμπραντ

"Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές" ορμήνεψε o Διονύσιος Σολωμός -ρήση που καθιέρωσε έπειτα ο Νίκος Δήμου. 

Τρανό παράδειγμα ταύτισης του Εθνικού με το Αληθές, αυτός ο πίνακας του Ρέμπραντ, που απεικόνιζε τον εθνικό μύθο τον Ολλανδών: την επανάσταση των προγόνων τους ενάντια στους Ρωμαίους. Έδινε τους επαναστάτες ρεαλιστικά, ως ημιάγριους. 

Ήταν η τελευταία του ευκαιρία να επανέλθει (ριμαγμένος καθώς ήταν -έχοντας χάσει οικογένεια, σπίτι, φήμη, πατρώνες),  με αυτήν την παραγγελία στο Δημαρχείο του Άμστερνταμ. Παρ' όλ' αυτά προτίμησε το αληθές. (Αναγκάστηκε μετά τα αποκαλυπτήρια να τεμαχίσει τον πίνακα, μπας και πωληθεί...) 

Γι' αυτό ήταν μεγάλος.

                                            

Τμήμα του αρχικού πίνακα "Conspiracy of Julius Civilis"

Ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΚΑΙ Η "COCA COLA"

Πρώτα μιλούσε η μουσική... Έψαχνα να δω πόθεν έρχεται. Ήταν απ’ το Χαμόγελο της Τζοκόντα –του Χατζιδάκι. Κάπου κάπου τη διέκοπτε ένα μεγάφωνο:  καλούσε σε μποϊκοτάζ για τ’ αναψυκτικά της πολυεθνικής, που μετακομίζει σε γειτονική χώρα –αφήνοντας ανέργους δεκάδες.  

Μάταιη αντίδραση –απελπισίας, θυμού... Τόσες δεκαετίες συνηθισμένος σε χοάνες που διεκδικούσαν με μπουζουκοεμβατήρια το δίκιο και τ’ άδικο τους, είχα γίνει κουφός σε κάτι τέτοια (μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά). 

Όμως εδώ ήταν κάτι άλλο: ένιωσα δικιά μου την αγωνία του (αιφνιδίως) άνεργου, που νόμιζε πως έτσι θ’ αποτρέψει το πρόβλημα. Τι φταίει για τις κρατικές αβλεψίες, που έτρεψαν εργοστάσια σε φυγή; Τι άκρη να βρει στα μισά της ζωής του, για να ταΐσει τη φαμίλια...

Η μουσική του Μάνου εξευγένιζε τη διαμαρτυρία, έκανε τα ώτα ευήκοα, έντυνε την ανάγκη με αξιοπρέπεια. Αν είχαμε πάει με τον τρόπο του, ίσως…

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ

                                               Χιόνια στο Φεγγάρι (στο όρος Φεγγάρι).

Κάποτε λιποθυμούν και τα δέντρα...

Διαβάζω: «Στον αριθμό των 104 ανέρχονται τα δέντρα τα οποία έπεσαν από το κύμα κακοκαιρίας που έπληξε την Αθήνα…»

Δίκιο έχουν λοιπόν όσοι προτείνουν "επιστροφή στις ρίζες"  -θα 'ναι πολύ σαθρές, για να πέφτουν στην πρώτη ανεμοδίνη!

Πέραν όμως από το φαιδρό του γεγονότος, κρύβεται κάτι πολύ σοβαρό: παιχνίδι με τις πιθανότητες για τραυματισμό και θάνατο, συνιστά η πτώση τόσων μεγάλων δέντρων σε πολυσύχναστους δρόμους, μέσα σε μια μέρα.

Και το χειρότερο είναι ότι η είδηση γράφεται σα να ’ναι φυσικό κι αναμενόμενο συμβάν –που αν ήταν έτσι, θα είχαν πέσει όλα τα δέντρα των Παρισίων, απ’ τη συνεχή κακοκαιρία…

Τα δένδρα που ξεριζώθηκαν, είναι αυτά που κάποιος φύτεψε χωρίς να μελετήσει το περιβάλλον, την ανεμοπίεση, το ριζικό σύστημα, το έδαφος κ.λ.π. Χωρίς να βάλει ενδεχομένως προστατευτικά κιγκλιδώματα. Κάποιος πούλησε, κάποιος έβγαλε προμήθεια κι αυτό ήταν, τέλειωσε.

Και η λύση που βρίσκουν ποια είναι; Να τα ξαναφυτέψουν λέει, την άνοιξη (για να ξαναπέσουν τον επόμενο χειμώνα!).

Λοιπόν προτείνω κι εγώ επιστροφή στις ρίζες: στις ρίζες του προβλήματος. Διαφορετικά, τα δέντρα θα πέφτουν, οι κυβερνήσεις θα πέφτουν, το αύριο θα μας πλακώνει...