Κάποτε λιποθυμούν και τα δέντρα...

Διαβάζω: «Στον αριθμό των 104 ανέρχονται τα δέντρα τα οποία έπεσαν από το κύμα κακοκαιρίας που έπληξε την Αθήνα…»

Δίκιο έχουν λοιπόν όσοι προτείνουν "επιστροφή στις ρίζες"  -θα 'ναι πολύ σαθρές, για να πέφτουν στην πρώτη ανεμοδίνη!

Πέραν όμως από το φαιδρό του γεγονότος, κρύβεται κάτι πολύ σοβαρό: παιχνίδι με τις πιθανότητες για τραυματισμό και θάνατο, συνιστά η πτώση τόσων μεγάλων δέντρων σε πολυσύχναστους δρόμους, μέσα σε μια μέρα.

Και το χειρότερο είναι ότι η είδηση γράφεται σα να ’ναι φυσικό κι αναμενόμενο συμβάν –που αν ήταν έτσι, θα είχαν πέσει όλα τα δέντρα των Παρισίων, απ’ τη συνεχή κακοκαιρία…

Τα δένδρα που ξεριζώθηκαν, είναι αυτά που κάποιος φύτεψε χωρίς να μελετήσει το περιβάλλον, την ανεμοπίεση, το ριζικό σύστημα, το έδαφος κ.λ.π. Χωρίς να βάλει ενδεχομένως προστατευτικά κιγκλιδώματα. Κάποιος πούλησε, κάποιος έβγαλε προμήθεια κι αυτό ήταν, τέλειωσε.

Και η λύση που βρίσκουν ποια είναι; Να τα ξαναφυτέψουν λέει, την άνοιξη (για να ξαναπέσουν τον επόμενο χειμώνα!).

Λοιπόν προτείνω κι εγώ επιστροφή στις ρίζες: στις ρίζες του προβλήματος. Διαφορετικά, τα δέντρα θα πέφτουν, οι κυβερνήσεις θα πέφτουν, το αύριο θα μας πλακώνει...