Στο βιβλίο του Νάσος Βαγενά "Κινούμενος στόχος" βρήκα ένα κείμενο του για τον Γιώργο Κοτζιούλα (1909-1956), του οποίου την ελάσσωνα ποίηση χαρακτηρίζει "στιβαρή". Σε ένα σονέτο του γράφει, μεταξύ άλλων:
Εγώ, ένα κύριος ευγενής από την πόλη,
να τρώω αμούρες! Τι παράξενο κι ετούτο,
σα να μην είχα δει ποτέ μου τέτοιο φρούτο,
που βγαίνει δίχως κέντρωμα ούτε περιβόλι.
Μα δεν τον κάνω αυτό, αδελφέ μου, εγώ γι΄αστεία,
παρά γιατί μου αρέσει απ' τα μικρά μου χρόνια,
μητ΄ άλλαξα επειδή γυρνούσα στην Ομόνοια.
Δε γούσταρα ποτέ τα ζαχαροπλαστεία.
Νομίζω πως το ποίημα συνοψίζει ένα βασικό πρόβλημα: αναρωτιέται κανείς, αμά δεν σου αρέσουν τα ζαχαροπλαστείά φίλε μου, με γεια σου και χαρά σου. Τότε όμως γιατί έρχεσαι μέσα στον πολιτισμό των ζαχαροπλαστείων; Τον εκμεταλλεύεσαι και τον κοροϊδεύεις κρυφά. Έτσι όμως δε χαλάσαν και τα ζαχαροπλαστεία και τα μούρα; Με διχασμένους και κουτοπόνηρους χωρικούς, που προσποιούνταν ωφελιμιστικά τους αστούς -οι οποίοι ήσαν έτσι κι αλλιώς μετρημένοι εν Ελλάδι.
Κι έτσι, με παραπέμπει σε κείνους του στίχους του Σεφέρη:
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Ομονοίας»
«Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν’ ευχαριστημένος
«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».
(...)
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά·
Αλλά και στην "Δυστυχία" του Νίκου Δήμου:
Έτσι ο αστικοποιηθείς βλάχος ζει στο κενό. Δεν έχει γη δεν έχει γλώσσα (έρχομαι εξ Ομονοίας), δεν έχει θρησκεία. Δεν ξέρει πια πως να χαρεί, να κλάψει. Δεν ξέρει να ζήσει.Ο απότομα αστικοποιηθείς βλάχος είναι το πιο λυπηρό ζώο στην Ελλάδα. Η ζωή του έχει τελείως εκφυλιστεί. Έχασε όλο το παραδοσιακό πατριαρχικό μεγαλείο, χωρίς να αποκτήσει τίποτα στη θέση του. Ούτε είχε η ελληνική αστική τάξη σημαντική παράδοση να του την προσφέρει, αλλά και αν είχε, δεν ήταν δυνατό μερικές χιλιάδες αστοί, να αφομοιώσουν μερικά εκατομμύρια βλάχους σε μία γενιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου