Δεν εξεπλάγην με τους συλληφθέντες εφήβους. Την προηγούμενη νύχτα, Σάββατο βράδυ στη 1π.μ., επιστρέφοντας στο σπίτι μου, αντίκρισα εμβρόντητος στο γειτονικό πάρκο γύρω στα δέκα παιδιά (τα περισσότερα κάτω των δέκα ετών), ελληνάκια, λες και ήταν μέρα μεσημέρι να παίζουν ξαμολημένα -σαν ορφανά- κάτι παράξενα επιθετικά παιχνίδια. Εδώ δεν επρόκειτο για μία περίπτωση γονέων που αδιαφόρησαν, αλλά για ένα συνεννοημένο κομβόι -θαρρείς- καταστροφής ανθρώπων. Γιατί, το παιδί, όσο έχει ανάγκη από αγάπη και παρουσία, άλλο τόσο έχει ανάγκη από όρια. Κι όταν αυτά δεν τίθενται, το ψυχικά άστεγο παιδί, γεμίζει ως ενήλικας τα θεραπευτήρια και τις φυλακές.
Ο εκρηκτικός συνδυασμός από τη μια της μητρικής απουσίας τον πρώτο χρόνο ζωής, λόγω εργασίας, και από την άλλη της μετάπειτα έλλειψης ορίων, δημιουργεί στον έφηβο ένα κενό, που γεμίζεται με ουσίες ή, άλλοτε, μια εσωτερική οργή που εκφράζεται έναντια στην κοινωνία. Προς επίρρωση των παραπάνω, είναι αξιοπρόσεχτο πως οι νεαροί παραβάτες δεν ήσαν γόνοι εξαθλιωμένων κοινωνιοοικονομικά οικογενειών, ώστε οι πράξεις τους να προκύπτουν από αντίδραση στην υλική στέρηση, σαν κι αυτές που βλέπουμε κάποτε στο περιθώριο. Αντίθετα, ήσαν παιδιά εγγράματων και ευκατάστατων μανάδων (η μία από αυτές είναι γιατρός). Αυτό νομίζω δείχνει πολλά. Για ταϊσμένα στόματα και ατάιστες ψυχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου