ΟΛΙΓΑ ΛΙΜΕΡΙΚΙΑ

Τα λιμερίκια (limericks)  είναι μια ποιητική φόρμα (ΑΑΒΒΑ -3oς,4ος στίχος κοντύτεροι) ιρλανδικής καταγωγής. Είναι χιουμοριστικά και συνήθως άσεμνα, ενώ είθισται να ξεκινάν με αναφορά σε τοπωνύμια. Ο Σεφέρης έχει γράψει 19 τολμηρά λιμερίκια, στα "Εντεψίζικα". Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο διαδίκτυο. Εδώ, μοιράζομαι κάποια δικά μου. 

Ήτανε μια κοπέλα από την Τιθορέα,

πήγε να βρει στην Αθήνα παρέα

-όμως της ήρθαν ανάποδα,

και τώρα με τετράποδα
τη βρίσκει - και περνάει ωραία..

Ήτανε μια μικρή απ’ το Σάο Πάολο

που έστειλ’ έναν ατζέντη στο διάολο.

Της είπε «εσύ έχεις μπρίο,

έλα να χορεύεις στο Ρίο».

Να φοράει φτερά, της ήτανε άβολο.

Ήταν μια κύρια π’ αγαπούσε το Λύτρα,

μα δεν είχε πιάσει ποτέ της χύτρα.

«Πέρνα και λίγο, Νίνα

-της λέγαν- απ’ την κουζίνα!».

Μα δεν τη χώριζαν, ήταν αλλού τεχνίτρα.

Ήταν ένας απόστρατος στο Μαρούσι

που έκανε στη γραφή γιουρούσι.

Οι μούσες δεν του κάθονταν

κι αυτός ερήμην μάχονταν

να πιάσει μια απ’ αυτές και να τη λούσει.

Είδα έναν αμούστακο στη Βαλτετσίου,

μουτζούρωνε τον τοίχο ενός κυρίου.

Παρότι σπίτι του, τη δαχτυλιά,

πάντα την πλήρωνε με κωλιά.

Μετά ξεσπούσε στα πλακάκια του Λυκείου.

Ένας οδοντογιατρός στην Παιανία,

γέμιζε απ’ τη δουλειά του με ανία.

«Το στόμα έχουν ανοιχτό,

μα δε μιλάνε –βασικό!

Είπ’ ο ψυχίατρος. Εκεί είν’ η τυραννία.»

Ήτανε μια σοπράνο απ’ την Οττάβα

που κάθε μέρα ανέβαινε μια οκτάβα.

Έμπλεξε μ’ έναν έλληνα εργένη,

που της μαγείρευε με τσιμένι.

Αλλά εκείνη προτιμούσε τη φάβα.