ΞΑΝΘΗ- ΚΟΜΟΤΗΝΗ -ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

Επιστρέφω από τη Θράκη. Την πατρίδα του Δημόκριτου και του Βιζυηνού…

Ολόκληρη η Εγνατία Οδός –και ειδικά το τμήμα Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη – είναι ένας δρόμος που χαίρεσαι να οδηγάς: περνάς από δάση, λίμνες, ποτάμια, πελάγη, κάμπους, βουνά.. Χωρίς να έχει πολλές στροφές (μπορείς να τρέξεις άνετα) το σκηνικό εναλλάσσεται συνεχώς.   

Από την Αλεξανδρούπολη, μου αρέσει κυρίως η αντικρινή όψη της Σαμοθράκης –με το όρος της, το Φεγγάρι.

Η Κομοτηνή μυρίζει παντού καφέ φρεσκοαλεσμένο, έχει ατμόσφαιρα και νόστιμα λαχματζούν. 

Αυτά τα δύο σύμβολα, μπορούν τελικά να συνυπάρξουν
 -έστω και σε μια φωτογραφία...

Ωραία ιδέα η επεξήγηση -δεν την έχω δει ούτε έξω. 

(Το πευκοδάσος της Νυμφαίας, παραδίπλα, γενναιόδωρο σε οξυγόνο, κατοικείται από πεινασμένα κυνάρια).

Η παλιά Ξάνθη, διατηρεί αρκετά από τα εντυπωσιακά αρχοντικά της –αναστηλώνεται και το πατρικό του Χατζιδάκι.

Με προβληματίζει που τα περισσότερα σπίτια ‘μεγάλων’ που διαθέτουμε (όπως τα διαθέτουμε…), είναι αυτά στα οποία γεννήθηκαν -κι όχι αυτά που έζησαν ή δημιούργησαν.

Καθώς φαίνεται, πολλούς παράγουμε –λίγους προάγουμε…