Δύο θεάματα του καλοκαιριού, αποδείχθηκαν -τηρουμένων των αναλογιών- συναφή μεταξύ τους: o «Πλούτος» κατά Σαββόπουλο και η «Blue Jasmine» του Γούντι Άλεν.
Ο μεν Σαββόπουλος, μετέφρασε ποιητικά και σκηνοθέτησε ένα έργο του
Αριστοφάνη, που του επέτρεπε την προσθήκη μιας παράβασης, με άμεσους υπαινιγμούς («ζήστε τον μύθο σας, Έλληνες κι αφήστε τους Γότθους να παράγουν
μπουλόνια») και συμβολικά ευρήματα (σκηνικό φεγγάρι που σκάει δίκην ‘‘φούσκας’’).
Ο δε -αστείρευτος- Άλεν, απείκασε την δραματική κατάληξη μιας γυναίκας
(αρίστως αποδοθείσης από την Cate Blanchett), που την κατάπιε τελικά το
παρελθόν της –για το οποίο ήταν τόσο συνυπεύθυνη, όσο περίπου κι ο ελληνικός
λαός για την χρεωκοπία…
Απ' τον δικό του δρόμο ο καθένας, πραγματεύεται κατ’ ουσίαν το ίδιο (επίκαιρο) θέμα:
τον άκοπο, πρόσκαιρο, κίβδηλο, σαθρό, μάταιο, διαβρωτικό, εφησυχαστικό, παραπλανητικό, αλλοτριωτικό, άγονο, αντιπαραγωγικό, αλαζονικό, ζημιογόνο πλουτισμό –γιατί σαφώς υπάρχει και άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου