Και μες στην φθήνια: φθινόπωρο!

Πιάσαμε το Φθινόπωρο (όπως λέμε πιάσαμε το Μάη) στο ίδιο μέρος, όπως πάντα. Η σκηνή παραμένει -το "σκηνικό" των εποχών αλλάζει...

Όχι, δεν είναι η Κασταλία πηγή, να πιω και να μαντέψω το μέλλον.  Προτιμώ να την κοιτώ (να την ακούω) και να ξεχνώ το παρόν...

Oι στίχοι του Καρούζου: Τώρα σε βλέπω δρόμε του καλού/ με το σακούλι του αναστεναγμού/ κι όλο πηγαίνω στις πηγές.

Ποτάμια, δάση και νερά, / ποτάμια, δάση με καλούν./ Ποτάμια, δάση και νερά / και το κελάηδισμα είμαι εγώ / κι όλο πηγαίνω στις πηγές.

Πρώτη φορά συνάντησα φοίνικα ορεινό, μέσα στα πλατάνια. Σίγουρα θα αισθάνεται κάπως άβολα. Σαν εσωτερικός μετανάστης. 

Σε ποιο παιδί δεν δημιουργήθηκε η απορία τι να υπάρχει μες στις οπές των δέντρων; Από σκίουρους και μελίσσια, μέχρι νεράϊδες και πνεύματα... (Τα παιδιά δεν μπορούν να συλλάβουν το κενό.)

Σκέφτομαι τον φοίνικα -αλλά μήπως τα φυλλοβόλα δέντρα: πόσο θα ντρέπονται που ξεγυμνώνονται, πλάι στα ακέραια αειθαλή;  Αχ, οι αβλεψίες της φύσης...