"Δυο πόρτες έχει η ζωή...". Κι αν ξεχάσεις τα κλειδιά, πληρώνεις τον κλειδαρά επί δύο. Σα να μην του έφταναν τα πενήντα ευρώ, ζητούσε έξτρα για την κάτω πόρτα. Και φυσικά για απόδειξη, ούτε λόγος (τουλάχιστον ο πρόσφατος κτηνίατρος και ο υδραυλικός, δώσαν εναλλακτικές). Ο ορισμός της εκμετάλλευσης: για υπόθεση ενός λεπτού, κάποιος τελείως ανειδίκευτος και θρασύς τύπος, βγάζει το (αφορολόγητο) ψωμί του περιμένοντας εκείνο το δευτερόλεπτο που θα βλέπεις την πόρτα να κλείνει και θα ψάξεις αυτόματα τις τσέπες σου βλαστιμόντας. Εφόσον, πράττοντας βλακωδώς υπέκυψα, κι εφόσον εξίσου βλακωδώς δεν τον κατήγγειλα, ηδονίζομαι στη σκέψη του πώς θα τον περιλάβαινε ο Λατίνος ποιητής Μαρτιάλης (40-104 μ.Χ.), με τα (οξύτατα) σατιρικά του βέλη -πάντοτε επί προσωπικού και ονομαστικά. Κανέναν δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί. Φαντάζομαι λοιπόν ότι θα του σκάρωνε κανένα τέτοιο επίγραμμα:
Η δουλειά σου παρόμοια με του διαρρήκτη.
Φαίνεται γι' αυτό με κλέβεις
εν ψυχρώ, κλειδαρά.
ή
Να σε τιμήσει ο Δήμος με το "κλειδί της πόλης",
για την εντιμότητα σου. Θα εισηγηθώ.
ή
Τι νόμιζες ότι ανοίγεις, και με ξεγύμνωσες,
την πόρτα χρηματοκιβωτίου;
ή
Μεθαύριο να παραπονεθείς για την ακρίβεια του γιατρού.
Όλοι φοροφυγάδες είναι -να πεις-
τους ξέρω εγώ.
ή
Την γνωρίζεις την "Μάχη του Κλειδιού";
Θα την χάσεις.
ή
Θα σου δείξω εγώ: θα σε στείλω σε ξένο σπίτι
και θα καλέσω την αστυνομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου