Στα θέατρα της Αθήνας ισχύει ένας ιδιότυπος φαιουδαρχισμός, οι κοτζαμπάσιδες-ιδιοκτήτες είναι 4-5 συνολικά, και αυτοί καθορίζουν τι θα παιχτεί, ποντάροντας συνήθως είτε σε κλασσικούς -ιδίως ξένους, που δεν απαιτούν και δικαιώματα- ή σε αναμάσημα ταινιών. Σπανίως σύχρονο έργο Έλληνα συγγραφέα τυγχάνει εμπιστοσύνης από τον παραγωγό ακόμα και αν το επιλέξει ο σκηνοθέτης. Δυστυχώς, την ίδια πολιτική ακολουθεί και το Κρατικό. Που αν ήθελε να λέει ότι νοιάζεται για την συνέχιση της θεατρικής δημιουργίας εν Ελλάδι, για μένα, θα έπρεπε κάθε χρόνο να διοργανώνει έναν διαγωνισμό θεατρικών συγγραφέων, και το καλύτερο έργο από αυτά να το ανεβάζει. Δεν γίνεται παράλληλα με το κλασσικό να μην υπάρχει και το καινούριο, έστω και ρισκάροντας. Αν δεν ενθαρρύνεις τους νέους του δημιουργούς (και υπάρχουν αρκετοί) το θέατρο μουχλιάζει και νεκρώνεται σε μια χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου