ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ "ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ" ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Τα ναυάγια καμιά φορά σημαίνουν την αθανασία. Κι η καταβύθιση ενίοτε, είναι η ανάδυση απ’ το τυχάρπαστο...

Δεν ήταν γραφτό για των Αντικυθήρων τον έφηβο ν’ αγοραστεί, ν’ αντιγραφεί. Τον μεγάλωσε σαν ερωμένη του η θάλασσα και μας τον παρέδωσε άντρα!

Ίσως ήταν το πλοίο αυτό, μια κιβωτός για να σώσει απ’ αυτό που επέρχονταν, κάτι. Έστω, ναυαγώντας. Ίσως, ο αρχαίος κόσμος να αυτοκτόνησε, φοβούμενος το μετά...

Οι περίπλοκες περιστροφές της Σελήνης, τουτέστιν η ρυθμική πρόβλεψη της μη-κανονικότητας στο μηχανισμός των Αντικυθήρων, είναι κατ’ αναλογία ό,τι έκανε κι ο Πλάτων στην -προφητική- «Πολιτεία».

Για το φορτίο το βαρύ, ουδείς έγινε κτήτωρ (δεν πρόλαβε να φτάσει από τη Μικρασία στη Ρώμη, για να πουληθεί) υπήρξε όμως ο κτίτωρ, ο δημιουργός. Αυτό το "ι", μας καθορίζει. Όπως και το ω-μέγα στην «ωδίνη» της γέννας, και ο δικός μου, τεχνητός «πλαν-ώδειος»- αντί του πλανόδιου. Γι' αυτό η γλώσσα μας, ναυαγεί στην υπεραπλούστευση.