Όλο και συχνότερα νιώθω σαν αυτούς που μεταφέρουν μια στοίβα πιάτα, και τρέμουν σε κάθε κίνηση μην τους πέσει -κι αν πέσει ένα, πέφτουν όλα. Θα μου πεις, τι τα θες τόσα πιάτα. Μα έχεις να ταΐσεις το νου, το αίσθημα, το στομάχι σου (συχνά και το στομάχι των άλλων), τον έρωτα, την τέχνη, τη δουλειά σου (αν η τέχνη δεν είναι δουλειά σου), τους φίλους, τους γνωστούς, τους αγνώστους... Και δεν μπορείς παρά να το κάνεις ταυτόχρονα, γιατί αλλιώς, μέχρι να φέρεις στον έναν το πιάτο, θα έχει πεινάσει ο έτερος... Κι είναι τόσο εύθραυστα όλα: μια ακατάλληλη κουβέντα στον έρωτα, μια φάλτσα πινελιά στον πίνακα, ένα λάθος στην δουλειά σου, μια παρεξήγηση στις σχέσεις, και βρίσκεσαι χάμω να μαζεύεις τα θρύψαλα. Θα μου πεις, υπάρχουν και αναίσθητοι -εντάξει, κυκλοφορούν και τυφλοί οδηγοί, που αν δεν έχουν κάνει ως τώρα τη ζημιά, είναι θέμα χρόνου. Εγώ πάντως νιώθω όλο και περισσότερο σαν τον αγωνιώδη "Ζαχαροπλάστη" του Γύζη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου