ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΨΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ;

Σήμερα, Θεοφάνεια, ήταν τέτοια η πρόκληση να είναι μαζεμένοι τόσοι άνθρωποι κάτω απ’ το μπαλκόνι μου, στον περίβολο του Ναού, που δεν άντεξα, πήρα ένα μεγάφωνο κι είδα ξαφνικά εκατοντάδες βλέμματα να ψάχνουν την άνωθεν φωνή: Την προσοχή σας, Χριστιανοί, πρωτού κατηφορίσετε προς την παραλία. Όσο το αγίασμα αποτελεί για σας μαγική ουσία κι όχι ζωτικό σύμβολο που περνάει μέσα από την κατανόηση και το χρόνο, ΠΡΩΤΟΝ: ένα μικρόβιο τύπου Legionella ή Candida θα μπορεί να την καταργήσει  προκαλώντας λοίμωξη, ΔΕΥΤΕΡΟΝ: το περιστέρι, θα παύει να είναι κυριολεξία Αγίου Πνεύματος όταν αρχίσει να κουτσουλάει και ΤΡΙΤΟΝ: η χώρα θα βουλιάζει στη διαφθορά και της στασιμότητα. Μετά συγχωρήσεως.

Αυτό είναι το πολιτισμένο σενάριο, του διαλόγου. Δυστυχώς όμως δεν είχα την υπομονή να το πράξω. Σέβομαι τον άλλον όταν σέβεται κι αυτός τα όρια του. Ξυπνώντας από τα γκαρίσματα του παπαδαριού, με τα κρεμασμένα λιλιά, και τριγύρω ένα κοπάδι αποχαυνωμένα πρόβατα, είδα ανοίγοντας το πατζούρι μου εικόνα πλατείας χωριού του Πακιστάν. Δεν άντεξα, η μόνη άμυνα ήταν η ρίψη ακίνδυνων αντικειμένων. Πήρα λοιπόν αλεύρι και αυγά, και τους μαγείρεψα...