ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ;

Στον ουρανό δεν πάνε τ' αεροσκάφη, πάει το μονοπάτι για το Σούνιο, το αγαπημένο μου σημείο στην Ελλάδα. 

Το ακρωτήρι αυτό που απολήγει η Αττική, με το Ναό του Ποσειδώνος, όπου ο Λόρδος Βύρωνας χάραξε τα αρχικά του, που ο Αιγαίας έπεσε στο πέλαγος, και ο Σεφέρης έγραψε το τελευταίο του ποίημα, Επί ασπαλάθων. Δεν είναι μόνο η ασύγκριτη γαλάζια και πράσινη θέα, τέτοια μέρη σε υποβάλλουν με την φορτισμένη τους ατμόσφαιρα - δεν τα διάλεξαν τυχαία οι αρχαίοι. Ούτε τυχαία είπε ο Βύρωνας πως είναι τόπος να τον υμνήσεις και να πεθάνεις...

Σε μια ταβέρνα στο Σούνιο, βρήκα τον ορισμό της ποιότητας. Και δε μιλώ τόσο για την γαστρονομική όσο για την ανθρώπινη. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι- φυσικά, όχι δουλικά. Ήταν φιλόζωοι, τάιζαν ένα ολόκληρο χωριό από γλάρους (που ήταν σπάνια μεγάλοι, σαν άλμπατρος),  γάτες και ένα σκυλάκο- που λες και πρόσεχε σαν τσοπάνης τους συνδαιτυμόνες γλάρους.

Ακόμη, όταν ένα ζευγάρι Ευρωπαίων τους ζήτησε να δώσει ως εγγύηση ένα διαβατήριο, επειδή δεν είχε αρκετοί μετρητά, τους πρότεινε να τους κεράσουν τη μία μερίδα. Δεν το δέχτηκαν τελικά και θα επέστρεφαν για την πληρωμή πριν κλείσει. 

Και πέραν αυτών, μας έκανε ευχάριστη έκπληξη ότι επιτέλους κάποιος αφήνει ν' ακουστούν τα ηχοχρώματα του τοπίου, χωρίς να τα σκεπάζει με ηχεία. "Εκτός του ότι δεν επιτρέπεται στο χώρο, μας είπε, εδώ είναι δουλειά και ψυχανάλυση μαζί..." δείχνοντας προς τα έξω. Η συμπύκνωση μιας ποιότητας, που -φευ!- σπανίζει πια στην Ελλάδα...

Ηλιοβασίλεμα απ' τη Γλυφάδα, στην επιστροφή.