ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ...

Την ώρα που η αιθαλομίχλη από τις καμινάδες της χώρας απλώνεται δίκην σταχτόχρωμης σκεπής στον ουρανό της, κι ανοίγοντας το παράθυρο στις μεγαλουπόλεις ενεργοποιείται αυθωρεί το αντανακλαστικό του βήχα, ωσάν να βρίσκεσαι σε αεροστεγή αίθουσα καπνιζόντων κακής ποιότητας καπνό (αν και το τζάκι είναι εξ ορισμού ανθυγιεινό), παρηγορούμαι συλλογιζόμενος το Φωτοχημικό Νέφος του 1952 στo Λονδίνο και το αττικό νέφος της δεκαετίας του '80. 

Την ώρα λοιπόν που παντί τρόπω ο καθείς προσπαθεί να ζεστάνει το κοκαλάκι του (και την ψυχή του), ρίχνοντας στην πυρά από το ξυλόφωνο του παιδιού του μέχρι τα ξυλοπόδαρα της πεθεράς του, κι από τα δέντρα της αναδάσωσης (!) ως την πολύτομή εγκυκλοπαίδεια, σαν μεσαιωνικός θρησκόληπτος. Την ώρα εκείνη, ντρέπομαι να πω πόσο υπέφερα τη νύχτα, εξ αιτίας μίας βλάβης στους ρυθμιστές του φυσικού αερίου. 

Η θέρμανση, διατηρούμενη άκαμπτα σε υψηλή θερμοκρασία, δεν έκλεινε με τίποτα! Ξύπνησα νομίζοντας πως στην προϊούσα αδιαθεσία μου, προστέθηκε ο πυρετός. Ή πως κάποιος κακόγουστος  εφιάλτης με είχε στείλει συστημένο, στα καμίνια της κόλασης. Το μεν θερμόμετρο, μολαταύτα, ανέβαινε ταχύτερα στον αέρα, απ' ότι στο σώμα μου. Τα αμαρτήματά μου δε, τα έχει αναλάβει δικηγόρος. Οπότε, περιλουσμένος την αγωνία για την έκβαση του ύπνου, κι έχοντας ένα κεφάλι βαρύ σαν σούμo, αισθάνθηκα το τέθριππό του νου να με άγει -προκειμένου να γλιτώσει την καταπληξία- σε ψυχωτικές ατραπούς του μαρτυρίου. 

Έτσι, πέρασα το υπόλοιπο της νύχτας στο μπαλκόνι. Τουτέστιν, μεταξύ αιθαλομίχλης και φούρνου, προτίμησα την πρώτη...