Μου έγνεψε από την γυάλινη εξώπορτα του ξενοδοχείου, την ώρα που περίμενα τον ανελκυστήρα. Νόμιζα πως πρόκειται για κάποια ερώτηση χειμερινού τουρίστα. Βγήκα διστακτικά. Ήταν μια καλοστεκούμενη μεσήλιξ, με μάτια ελαφρώς σχιστά. "Πεινάω, μου είπε, έχεις δύο ευρώ; Αλήθεια πεινάω, άπο Ρωσία...". Μέσα στη στρογγυλεμένη ρωσική προφορά, το "πεινάω" είχε μια τέτοια αλήθεια, που με συγκλόνησε. Ήταν ένα σπουργίτι της νύχτας που μου χτύπησε το τζάμι. Και μάλιστα απευθυνόμενη σε μένα, μ' ένα τρόπο τυχαίο -σχεδόν μεταφυσικό- στο Μεταξουργείο, μεσάνυχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου