Στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας του γραπτού λόγου, το παρακάτωα απόσπασμα από τις Εννεάδες του Πλωτίνου (204-270 μ.Χ.) νομίζω πως αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της:
"Γύρισε μέσα σου και δες: αν δεν βλέπεις ακόμα στον εαυτό σου την ομορφιά, πράξε όπως ο γλύπτης που επιθυμεί να δημιουργήσει ένα ωραίο άγαλμα: αφαιρεί, ξύνει, λειαίνει, καθαρίζει, μέχρι να φανεί πάνω στο άγαλμα ένα όμορφο πρόσωπο. Κι εσύ, λοιπόν, όπως αυτός, αφαίρεσε το περιττό, ίσιωσε τι στρεβλό, φώτισε ό,τι σκοτεινό και μην παύεις να λαξεύεις το δικό σου άγαλμα, εωσότου αστράψει πάνω του η θεϊκή λάμψη της αρετής, εωσότου δεις τη Σωφροσύνη να έχει ανέβει στο ιερό της βάθρο..."
Κι ο Πέτρος Αντό (σπουδάιος μελετητής της αρχαίας γραμματείας, και συγγραφέας του βιβλίου "Η απλότητα του βλέμματος" για τον Πλωτίνο) σχολιάζει: Aφ' ης στιγμής άγαλμα και γλύπτης γίνουν ένα, μιας ψυχής οι δύο, το άγαλμα πια ταυτίζεται με το ίδιο το θέαμα, η ομορφιά δεν είναι παρά μια κατάσταση απόλυτης απλότητας, καθαρό φως.
Ας άφηναν οι αρχαίοι να πούμε και κάτι εμείς!
ΥΓ
Εδώ δείτε ένα από τα μαθήματα του Στέλιου Ράμφου για τον Πλωτίνο, στο ίδρυμα Θεοχαράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου