Όταν γράφουμε για έναν άνθρωπο που αξίζει, δεν είν' απαραίτητο να είναι διάσημος, ούτε να το έργο του να είναι τέτοιο, που να μπορείς να το γνωρίσεις ανά πάσα στιγμή. Και ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν ψυχίατρο, που εξ ορισμού σχετίζεται με μια συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων, τα πράγματα γίνονται αθέατα σχεδόν για τους πολλούς. Διότι, από τους ασθενείς π.χ. ενός καρδιοχειρούργου (επώνυμους και ανώνυμους), η φήμη και η αξία του, διαδίδονται ταχέως σε μία κοινωνία. Ενώ, καθώς αυτό δεν συμβαίνει -για λόγους ευνόητους- με τους ψυχιάτρους, τους περιτυλίγει μια μυστικότητα, η οποία αφενός είναι γοητευτική, από την άλλη όμως, καταδικάζει την μεγαλοσύνη κάποιων από αυτούς, στην αφάνεια. Οι μόνοι που μπορούν να μιλήσουν δημόσια λοιπόν για έναν ψυχίατρο, εν τίνι μέτρο, είναι όσοι γνωρίζουν από μέσα τη δουλειά του, δηλαδή οι συνεργάτες του. Με δεδομένα τα παραπάνω, και έχοντας την τιμή να μετέχω στην κλινική δουλειά του Χρήστου Βαϊνά, παρακολουθώντας τον εκ των έσω, ομολογώ πως είναι από τους λίγους ανθρώπους για τους οποίους δεν έχω κάποιο "αλλά". Για τους περισσότερους λέω "καλός είναι μωρέ, αλλά....". Για εκείνον δεν έχω "αλλά", είναι καλός, τελεία. Καλός ψυχίατρος, καλός νευρολόγος, μα πάνω απ' ολα α ν θ ρ ω π ο ς. Ένας άνθρωπος που κάνει τη δουλειά του με ψυχή, αθόρυβα και αξιοπρεπώς, αναπτύσσοντας δεσμούς εμπιστοσύνης με τον άρρωστο. Στον ευαίσθητο αυτό χώρο, που οι κομπορρημονούσες μετριότητες αφθονούν και η εκμετάλλευση πλουτίζει, είναι σημαντικό ν' αναδεικνύουμε τα πρότυπα. Του Διογένη το φανάρι τα γυρεύει.
ΑΡΙΣΤΟΣ συμφωνω και επαυξανω μας δειχνει το δρομο, σε συναδελφους και φιλους, με την νηφαλιοτητα και τη σοφια του.
ΑπάντησηΔιαγραφή