Θεωρώ τον ύστερο Πατρίκιο σημαντικό ποιητή. Είναι επιπλέον ένας άνθρωπος κοσμοπολίτης, που ξέρει να σκέφεται και να αναθεωρεί. Άλλο είναι όμως το αξιοπαρατήρητο στην πορεία του, κάτι που αφορά πρωτίστως τη φιλοσοφία και δευτερευόντως την φιλολογία. Στο έργο του υπάρχει μια καμπή, συνδεόμενη με την αποστασιοποίηση του από την αριστερή δογματική- που συμπίπτει νομίζω χρονικά με την φυγή του στο εξωτερικό, πριν τη δικτατορία. Απ' τη στιγμή που ο Πατρίκιος αποδογματίστηκε (ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος), μετατράπηκε από μέτρια παραφυάδα του Ρίτσου σε μια προσωπική φωνή υψηλής στάθμης! Πόσες εφυϊες θάψαν εαυτόν σε ιδεολογήματα; Είναι αξιοπρόσεχτο, ότι ο απεγκλωβισμός από τις βεβαιότητες -"αρθρίτιδες του πνεύματος" τις είπε κάποιος- είναι γραμμικά ανάλογος με την ποιότητα της σκέψης- άλλον να πίνεις νερό από στάσιμα νερά κι άλλο από τρεχούμενο ρυάκι. Προς τιμήν του, ο Πατρίκιος το κατάλαβε κι έγινε αυτός που έγινε. (Ενώ στο έργο του Ρίτσου ακόμα "χορεύουν τα τανκς" μπαίνοντας στην Πράγα, με τους "πατερούληδες"...)
ΥΓ Ο Διονύσης Σαββόπουλος μας αφηγείτο κάποτε, πώς το ΚΚΕ παρενέβη σε πολιτιστικό σωματείο της Κέρκυρας και ακύρωσε τη συναυλία του με τους "Αχαρνείς" (σατύριζε τη μεγαλοστομία της εποχής) στέλνοντας μάλιστα και τη λογοκρισία, μεταπολιτευτικά! Λοιπόν, ποιητής και "ενταγμένος" δεν είναι όροι αλληλοαναιρούμενοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου