Λόγω ενός ατυχήματος (με υπαιτιότητα του άλλου) ο προφυλακτήρας του αυτοκινήτου μου, έχει χαλαρώσει τελευταία. Με αποτέλεσμα σήμερα να ξεκολλήσει εντελώς. Χειμωνιάτικη λιακάδα και μου είχε ανοίξει η όρεξη για εξοχή. Ξεκινήσαμε και στα μισά του δρόμου καταλάβαμε ότι το εξάρτημα σέρνονταν. Σταματήσαμε και κάναμε μεταβολή.
Και σαν να μην έφτανε ή ματαίωση του καθαρού αέρα, στο ίδιο το πρόβλημα της βλάβης προστέθηκε κι ένας άλλος εκνευριστικός παράγοντας: 39 άνθρωποι μετρημένοι (πεζοί και οδηγοί) από την εθνική οδό ως το σπίτι, μας επεσήμαναν ότι ο προφυλακτήρας σέρνεται και θα πληρώσουμε πολλά αν τον χάσουμε! Λες και θα τα πλήρωναν αυτοί... Πόσες φορές να κουνήσεις ευγενικά το κεφάλι λέγοντας, ξέρω, ευχαριστώ;
Με την πρώτη σκέψη, λες ότι είναι το ενδιαφέρον της αλληλεγγύης που τους παρακινεί. Όμως, με μια δεύτερη ανάγνωση, αναρωτιέσαι γιατί από τους 39 αυτούς καλοπροαίρετους διαβάτες, δεν θα σταματούσαν ούτε 10 να βοηθήσουν έναν λιπόθυμο στο πεζοδρόμιο άνθρωπο; Ενώ όλοι τους μπήκαν υποσυνείδητα στη θέση αυτού που θα κάνει ένα μεγάλο έξοδο. Μήπως είναι σχετικό με το γεγονός ότι τις δεκαετίες που χάναμε την ψυχή μας δεν εξεγείρονταν κανείς, ενώ τώρα που χάνουμε τα λεφτά μας αγανακτούν όλοι;
Όπως και να είναι, το συμβάν αξίζει ψυχοκοινωνιολογικής μελέτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου