Το υπέροχο άλσος του Αγίου Νικολάου στη Νάουσα, με το κελαρυστό ποτάμι της Αράπιτσας που το διαρρέει, είναι συνδεδεμένο με σχολικές μου εκδρομές. Έκτοτε, το επισκέπτομαι όλες τις εποχές του χρόνου και με ξεκουράζει εξίσου με την ομορφιά του. Αυτή τη φορά, μάς περίμενε μια χριστουγεννιάτικη έκπληξη, που δεν είχε και πολλά να ζηλέψει από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκών πόλεων...
Αν έπρεπε να ορίσω τα Χριστούγεννα, θα έλεγα πως είναι οι μέρες εκείνες που όσο είσαι αναγκασμένος να τις περνάς με το σπίτι σου ασφυκτιάς, και όταν μεγαλώνεις, τις κρυφονοσταλγείς.
Όπως και να είναι, τα Χριστούγεννα, μού δημιουργούν αμηχανία. Δεν ξέρω πώς να τα προσεγγίσω. Είναι θρησκευτική γιορτή -κι όποιος δεν πιστεύει; Είναι τα γενέθλια ενός μεγάλου δασκάλου, του Ιησού -και τι σχέση αυτό με τους καλικάντζαρους ή τα συμβολικά δέντρα και καραβάκια που στολίζουμε; Έτσι, κρατώ απ' τα Χριστούγεννα την παιδική μαγεία και την τέχνη που τα πλαισιώνει (παραδοσιακή και μη). Την παραμυθία δηλαδή. Με τον τρόπο που κάποιοι λένε "δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά πιστεύω στον υμνητή του, τον Μπαχ".
Τα "πνεύματα του δάσους" είναι δυο-τρεις ταπεινοί σκύλοι, που μαζεύουν όση θαλπωρή πέφτει απ' τον κόσμο -δεν θα 'λεγαν όχι και σε κανέναν μεζέ. Κάθονται δίπλα στη σόμπα. Όμως δυστυχώς, δεν υπάρχουν μόνον άστεγοι σκύλοι...
Όσο ταυτίζεσαι με τα πράγματα δεν μπορείς να τα επηρεάσεις, μόνο παίρνοντας απόσταση από αυτά μπορείς να τα σύρεις προς τα επάνω (αυτό δεν λέει και το "σπήλαιο" του Πλάτωνα;). Λοιπόν, ίσως οι γιορτές είναι μια ευκαιρία να πάρουμε κάποια απόσταση από τα πράγματα -όχι απ' τον πλησίον.
Οι φωτογραφίες είναι του γράφοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου