Ξαναβλέποντας τους εξαίσιους "Αθλίους" του Bille August, σκεφτόμουν πως τω καιρώ εκείνω, το να είσαι αναρχικός είχε νόημα και ηρωισμό. Ήταν περίπου συνώνυμο του δημοκρατικού πολίτη. Ο βασιλιάς είχε απόλυτη εξουσία επάνω σου, η αστυνομία αυθαιρετούσε κραυγαλέα, κι η δικαιοσύνη κώφευε, επιβάλοντας ποινές τυραννικές για ένα κομμάτι ψωμί (σήμερα υπάρχει νόμος, με τον οποίον η κλοπή τύπου "Γίάννη-Αγιάννη" δεν τιμωρείται). Δεν συζητάμε για το καθολικό δικαίωμα του εκλέγειν, της ελεύθερης έκφρασης κλπ. Εκτός αυτού, την επαναστατική σου δράση την πλήρωνες συνήθως με τη ζωή σου.
Βεβαίως, εξίσου επαναστατική ήταν και η αστική τάξη (παινεμένη κι από τον ίδιο το Μαρξ), η οποία τελικά ήταν αυτή που απάλλαξε την κοινωνία από την καταπίεση της αριστοκρατίας, χρηματοδότησε την Τέχνη -τι θα ήταν η Φλωρεντία χωρίς τους Μεδίκους;- και η μικρή της παρουσία στην περιφέρεια του ελληνικού χώρου, γέννησε τους μεγαλύτερους ποιητές μας. Ασχέτως αν μετά, μάς τελείωσε δυστυχώς εδώ και έξελειπε μαζί της και το πρότυπο μιμίσεως για τη μάζα.
Λοιπόν, ούτε το πολιτευμά μας έχει σχέση αυτό των "Αθλίων", ούτε οι τωρινοί αναρχικοί με τους τότε, και πόσο μάλλον η κοινωνιολογική διαδρομή στην Ευρώπη, διαφέρει προφανώς από τη δική μας, που από τη μεσαιωνική φαιουδαρχία πέρασε κατευθείαν στο κράτος-ταΐστρα. Όποιος δεν τα βλέπει αυτά, έίτε ανιστόρητος είναι, είτε το ρολόι του πάει κανα-δυο αιώνες πίσω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου