Ένα πράγμα μου έχει μείνει εντονότερα απ' αυτόν τον χοϊκό άνθρωπο: στις εκδηλώσεις του συλλόγου "Φιλόλογος", όπου προέδρευε, έμενε πάντα τελευταίος στην αίθουσα για να μαζέψει αθόρυβα και μόνος του τα απομεινάρια. Μα, έτσι θα τα αφήσω, έλεγε, να ταλαιπωρούμε αύριο τους υπαλλήλους της βιβλιοθήκης; Δεν το ήξερε, πως με αυτόν τον τρόπο έδινε τον ορισμό και του δασκάλου και του προέδρου. Οι τελευταίοι έσσονται πρώτοι, δεν κύρηττε ο Ιησούς; Και το εφάρμοσε. Όπως και ο Σωκράτης. Αν θέλεις να είσαι αρχηγός, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να θυσιαστείς, να πας τελευταίος στην ουρά. Αυτό δεν έκανε και ο Μαντέλα ή ο Γκάντι στο λαό τους; Αρχηγός δεν σημαίνει μόστρα και διαταγές, ούτε δάσκαλος μόνο λόγια. Παραφράζοντας τη γνωστή φράση, μία πράξη: χίλιες λέξεις. Τέτοιος ο ήταν και ο Χρήστος Τσολάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου