Comedy IV...

             ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

            Το μόνιμο δώρο του πατέρα μου ήταν φυσαρμόνικες. Καμία δεν κατάφερα να παίξω. Κι απ’ την κιθάρα, που πήγα να μάθω, δεν με πήραν ποτέ στα σοβαρά –βάλθηκαν πρώτα να εμπεδώσω τα «Δώδεκα Ευζωνάκια»… Επίσης, έχω ένα αρμόνιο με πλήκτρα που ανάβουν αυτόματα -αλλά εφτά χρόνια παίζω το ίδιο κομμάτι. Κατά τα άλλα έχω μια έμφυτη κλίση στη μουσική.

           Στις εξετάσεις της κιθάρας, μου έτυχε μια διασκευή του Μπολερό –κι όλη τη νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου τον Μορίς Ραβέλ με στολή λοστρόμου, να πνίγεται. Ευτυχώς ο πατέρας μου δεν με πίεσε ν’ ασχοληθώ επαγγελματικά. Όπως έγινε μ’ εκείνον τον ιστιοράφτη, που πίεζε το γιο του να συνεχίσει τη δουλειά –το παιδί ήθελε ν’ ασχοληθεί με την υψηλή ραπτική. Κι αναγκάστηκε να τα συνδυάσει: έραβε πανιά με στρας και λαιμόκοψη… Ή, τον άλλον, που τον πίεζαν απ’ το σπίτι του να γίνει αστυνομικός, κι αυτός ονειρευόταν να κατασκευάζει φαγκότα. (Τελικά, συμβιβάστηκε φτιάχνοντας φαγκότα που φυσώντας κάνανε και αλκοτέστ.)

            Τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Μπορώ να δεχτώ καλύτερα έναν νάνο που παίζει κοντραμπάσο, από έναν συνθέτη που έχει απωθημένα χειρούργου. Πρόσφατο παράδειγμα, αυτός ο Ρώσος που συνέθεσε μια όπερα για τον Προμηθέα, όπου στις δυόμισι απ’ τις τρεις ώρες, το θέμα εστιάζονταν στο έπος του χειρουργείου ήπατος του Προμηθέα (γιατί πήρε και μισή ώρα να ξυπνήσει απ’ τη νάρκωση). Ωστόσο, αυτό που μου είναι σίγουρα ανυπόφορο, είναι οι δεισιδαίμονες μουσικοί: εκεί που σου διηγούνται πώς απέκτησαν το τελευταίο Στραντιβάρι, μπερδεύονται και σου λεν ότι βρήκαν στη ζούλα λίγο ‘‘τίμιο ξύλο’’…