Comedy II...

«Θα τρώω πράσο μέχρι να γεράσω» ήταν το φετινό σύνθημα της παρέλασης συνδέσμου χορτοφάγων. Συμπαθής οργάνωση –στεκόμουν και διέκρινα μορφές εξαϋλωμένες, κατάλευκες, που έκλειναν διακριτικά την πίσω πόρτα των Burger Kings. Οι φήμες βέβαια έδιναν κι έπαιρναν –κάτι ακούγονταν για όργια που γίνονται τα βράδια στα γραφεία τους: μαζεύονται λέει μια φορά το μήνα, και του δίνουν να καταλάβει, τι σουβλάκια, τι γουρουνούπουλα, τι χήνα πατέ…. Δεν τα πιστεύω –οι γνωστές κακοήθειες. Εκτός των άλλων, τι λόγο να έχουν; Οι δικές τους σπεσιαλιτέ είναι αξιοζήλευτες: χάνει όποιος δεν δοκίμασε σόγια κυνήγι, σαλάμι κολοκύθας ή μπάμια στα κάρβουνα… Εντάξει, υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί, οι ζηλωτές, που δε βάζουν στο στόμα τους ούτε αβγοτάραχο. Γενικά όμως είναι καλλιεργημένα άτομα –το «Περί Ψυχής» του Αριστοτέλη το έχουν ξεψαχνίσει, πασχίζοντας να βρουν τι είναι άψυχο και τι θ’ αποκλειστεί αναγκαστικά απ’ τον πρώτο γύρω της δίαιτας.

Να τα βλέπεις εσύ, μονολογούσα, που έχεις να φας οπωροκηπευτικά από τότε που σ’ τα άλεθαν στο μίξερ… Λερώνουν πολύ. Η φίλη μου, κάθε φορά που είναι αγχωμένη, κάθεται και καθαρίζει ρόδια: γεμίζουν οι τοίχοι και οι πιτζάμες μου με λεκέδες μωβ που δεν βγαίνουν.  Ευτυχώς, όταν έρχονται ξένοι δεν τους πολυπαρατηρούν, γιατί έχουμε από εκείνες τις λάμπες τις οικολογικές, με το φθόριο, που ανάβουν σταδιακά, σε τρία τέταρτα με μια ώρα –οπότε, τους έχουμε μετακινήσει σ’ άλλο δωμάτιο εν τω μεταξύ. Ο ήλιος το πρωί είναι λιγότερο βραδυφλεγής απ’ αυτές. Κι είναι για όλους οικολογικές, εκτός απ’ τον άνθρωπο: μια φορά που μου έσπασε και την κρατούσα με γυμνά χέρια ως το κατάστημα, ο υπεύθυνος με κοιτούσε ασκαρδαμυκτί σαν μελλοθάνατο –και με διέταξε να την πετάξω στον πρώτο κάδο τοξικών αποβλήτων που θα βρω (απήχε εκατόν τέσσερα χιλιόμετρα από εκεί).

Δεν την είχα όμως σπάσει εγώ, ο Πεπίνος το έκανε. Πεπίνο αποκαλούσαμε κρυφά την κυρία που έμενε απέναντι. Ήταν καθηγήτρια μεσαιωνικής ιστορίας, κι επειδή δεν ήθελε να μαθευτεί στο στενό της κύκλο (ή και στον ρόμβο) ότι έγραφε περιπαθή, έως και πρόστυχα ποιήματα, υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πεπίνος. Θα μου πεις, πώς κάναμε την ταυτοπροσωπία: θέλοντας και μη την ακούγαμε κάθε απόγευμα στις 18.32 που ξεκινούσε τον μαραθώνιο της σύνθεσης και της απαγγελίας. Στις 18.49 σταματούσε πάντα, γιατί ερχόταν ο άντρας της. Μια φορά έστησε αυτί στην εξώπορτα, την άκουσε να λέει βρομόλογα και είπε: τώρα θα μπουκάρω και τους τσάκωσα. Άνοιξε, αλλά παρότι δεν βρήκε κανέναν, έκανε κατεπείγον ευχέλαιο. Πάντως, τα ψευδώνυμα είναι χρήσιμα όταν θες να θωρακίσεις την ανωνυμία σου, να προστατέψεις την επαγγελματική σου ιδιότητα από τη βαθύτερη λειτουργία του εγώ σου.  Αίφνης, θυμάμαι έναν Υπουργό, που έγραφε νουβέλες, με το πραγματικό του όνομα. Κατά βάθος ήταν ο Υπουργός με τα ψευδώνυμο Themis…