Ο ΦΑΣ(Ε)ΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Έχω ένα κακόηχο ξυπνητήρι. Μένω δυστυχώς δίπλα σε Ναό. Και μάλιστα, στο ύψος του καμπαναριού. Όμως αυτό δεν δικαιοδοτεί κανέναν να ταράζει το νευρικό μας σύστημα θορυβώντας δέκακις ημερησίως (σε τι διαφέρει απ’ τον ιμάμη;).

Καμπάνες έχουν και οι άλλες χώρες –οι καθολικές τουλάχιστον είναι μελωδικές (όπως και οι κυκλαδίτικες). Εδώ πρόκειται για ένα άρρυθμο, υστερικό σχεδόν χτύπημα –λες και βαράνε σφυριά χαλκωματάδες.

Η εκκλησία, έχοντας χάσει πια κάθε άλλο τρόπο να προσελκύει, επιβάλλεται ξεφωνίζοντας ντιν-νταν, που μοιάζουν με εκδίκηση. Τι αντιπνευματική εξωστρέφεια! Τι αυτιστική αδιακρισία! Αρχίζει από τις 7π.μ. κι ως τις 9π.μ. έχει χτυπήσει ήδη τρεις φορές (συχνά επί 5 συνεχόμενα λεπτά!).

Ποιον προσδοκά να πείσει έτσι; Τι νομίζει πως πετυχαίνει; Μόνο αντιπάθεια προκαλεί (και…σιχτιρίσματα). Όσοι είναι να παν στο ναό, δεν χρειάζονται καμπάνα να τους ειδοποιήσει –ούτε ζούμε σε πειρατικά χωριά, όπου οι καμπάνες λειτουργούσαν ως συναγερμός.

Μου θυμίζει κάτι ασημαντότητες που ηχούν αλαζονικά σαν τενεκέδες για ν’ ακουστούν. Ο έξυπνος αρχιεπίσκοπος το έχει καταλάβει: πρόσφατα διάβασα ότι παρακάλεσε να περιοριστούν στο ελάχιστο τα κωδονοκρούσματα (σε ένταση και διάρκεια), στις δε ώρες κοινής ησχυχίας, να εκλείπουν. Ενοχλούμε τον κόσμο! –παραδέχτηκε ο κ. Ιερώνυμος.

Αλλά ποιος έχασε την λογική να τη βρει η εκκλησία; Η πρώτη που δεν έχει καταλάβει ότι η ελευθερία μας σταματάει εκεί που αρχίζει των άλλων, είναι αυτή. Πώς να το καταλάβει; Είναι αρχή του Διαφωτισμού –του εχθρού της.

Και μόνον από την πράξη αυτή, φαίνεται να αγνοεί επιδεικτικά του μη-πιστούς, θεωρώντας άπαντες ως ενορίτες της (ενώ μόνο το 5% των Ελλήνων εκκλησιάζεται τακτικά). Είναι φυσικό, όταν το κράτος της συμπεριφέρεται ακόμα ως "επικρατούσα θρησκεία". Είναι φυσικό, όταν μισθοδοτώ τους λειτουργούς της από την τσέπη μου (ως μη όφειλα) να με λογαριάζει αυθωρεί στο «ποίμνιο» της και να καταγράφει όλες τις υπόλοιπες θρησκείες ως …αιρέσεις της.  

Την ώρα που κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, η εκκλησία στο απυρόβλητο:  ούτε καν τους πέρασε από το μυαλό να απαλλαγούν από τα βαρίδια του κλήρου (δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι;), o οποίος εξάλλου μπορεί να συντηρείται και εκ των έσω. ΑΕ+ Δημόσιο μαζί = ο καλύτερος συνδυασμός επιχείρησης!

Όλο και περισσότερο,  δικαιώνει την γνωστή περικοπή: «ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον…».