ΟΙ ΞΕΡΕΣ ΤΟΥ ΡΗΤΟΥ

Σε κάθε είδους σχέση υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται: φαντασιώσεις, προβολές, επιθυμίες, μύχια νοούμενα. Όσο αυθεντική και ειλικρινής να 'ναι η σχέση, μπορεί να εξακολουθούν να μη λέγονται –είτε από φόβο ή δισταγμό (παρεξήγησης, ακύρωσης), είτε από κάποιον εγωισμό, θεμιτό και στην διαφανέστερη αγάπη.

Διαχωρίζοντας το θέμα μου από την μυστικοπάθεια, υποψιάζομαι πως, αυτά τα ανείπωτα, ενδέχεται συχνά να διασφαλίζουν βάθος. Υπάρχουν ουσιώδη συνειδο-ασύνειδα, σιωπηλώς συμφωνημένα (ή μη) που αν τα πεις, τα φτωχαίνεις –ή και τα σκοτώνεις (φιλμ στο φως). Αιωρούνται, ή κυλάν κάτω απ' τα πόδια μας -σαν τον Ηριδανό στην Αθήνα. Π.χ. μεταξύ δύο ανθρώπων υφέρπει ένας ερωτισμός –που όμως ποτέ δεν γίνεται έρωτας. Ανομολόγητος θερμαίνει, ομολογημένος καίγεται... 

Τα παραπάνω ίσως να αποτελέσουν το πρώτο υλικό για τέχνη. Ίσως είναι και το καύσιμο της σχέσης –που χρειάζεται πάντα έναν ορίζοντα απείρου. Βλέπετε, το συγκεκριμένο του λόγου ορίζει, αλλά και περιορίζει  (απροπό: εκεί η μουσική διαφέρει από την ποίηση). 

Δίκοπο μαχαίρι βέβαια. Γιατί αν, λόγου χάρη, καθρεφτίζομαι στον άλλον, θεωρώντας ότι με βλέπει με τον ''χι'' τρόπο, και πάνω σ’ αυτήν την συνθήκη ερείζεται ένα μεγάλο βάρος της σχέσης, τότε, με την πρώτη διαψευση θα σημειωθεί κατάρρευση.

Λοιπόν -έστω και αν η κοινή παραδοχή μύθευμάτων δεν ισοδυναμεί με αλήθεια-, δεν παύω να πιστεύω πως οι σχέσεις ευδοκιμούνε σε έδαφος εμπλουτισμένο και με ολίγη (άρρητη) μυθολογία –έστω και όχι κοινή.  

Πίνακας του Ρενέ Μαγκρί.