Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΜΕΤΑ»

Πληρώνω διόδια για έναν δρόμο που ΘΑ φτιαχτεί. Αν εγώ έχω πεθάνει ως να φτιαχτεί, λίγο μετράει. Στην Ελλάδα όλοι «ζούμε για τότε που δεν θα υπάρχουμε». Εναποθέτουμε τόσες ελπίδες στο μέλλον, που γέρνει σαν φορτωμένο κάρο. Γι’ αυτό και όλοι αναγνωρίζονται μετά θάνατον...

Ενώ είμαστε τόσο παρελθοντολάτρες -και παροντιστές- και αργοκίνητοι (εώς στατικοί), η ζωή μας καταναλώνεται, θυσία για ένα ‘‘μέλλον καλύτερο’’ -που όμως υπερβαίνει τα πεπερασμένα όρια του βίου και αγγίζει διαστάσεις Μέλλουσας Ζωής.  

Ωραία το δίνει ο Αναγνωστάκης:

Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε (…)

Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες

Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους

Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα

Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.

Από αναβολή σ’ αναβολή, η ευρυθμία μετατίθεται. Κι αυτό το αίσθημα έγινε εντονότερο μες στην κρίση…