Βρέθηκα να ξυπνώ σ' ένα παράθυρο ρετιρέ, που έβλεπε σε αυτήν την θέα: Ακρόπολη - Ουρανός -Υμμητός. Και ξαφνικά συνέλαβα την αξία της Αφαίρεσης. Το οπτικό μου πεδίο -το πλαίσιο του παραθύρου- είχε γίνει ένα κάδρο, στο οποίο η Αθήνα ήταν μόνον τούτα. Ένιωσα συγκίνηση καλλιτεχνική: στοιχεία της πραγματικότητας, αναδιατεταγμένα, δίναν μιαν άλλη πραγματικότητα -ικανή να σε ηλεκτρίσει. Αυτό δεν κάνει άλλωστε κι η Τέχνη;
Παράδειγμα: ο Τσιούμας στα γλυπτό του "Σούνιο", δείχνει "τις κολώνες μιας άρπας που αντηχούν ακόμη" (Σεφέρης), και μοιάζουν συνάμα με την τρίαινα του Ποσειδώνα. Άρα, απομονώνει την ουσία, ανάγοντας την σε μια καινούργια μορφή -αλλιώς, θα ήταν card-postal...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου