ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ!

• Η κατάρα της εποχής μας δεν είναι η κινητή τηλεφωνία. Είναι η κινητή παραφωνία!
• Τα πρώτα χρόνια, ήμασταν διστακτικοί: κρύβαμε τη φωνή με το χέρι, αποτραβιόμασταν, λέγαμε «σε παίρνω σε λίγο». Τώρα, οι αναστολές έχουν αρθεί. Και μόνο προσωπικό δεν είναι πια το τηλέφωνο.
• Έχει κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, πώς μιλάμε στο κινητό σαν να είμαστε μόνοι μας, κατ’ οίκον: «ναι, δεν σε ακούωωω!» -σ’ ακούνε όμως όλοι οι άλλοι!
• Η διάχυση  που προκαλείται στα μέσα μεταφοράς, είναι εξουθενωτική: για ένα μισάωρο, στον ηλεκτρικό, να είσαι υποχρεωμένος να υποστείς είκοσι ταυτόχρονες συνομιλίες, για όλα τα θέματα και σ’ όλους του τόνους. Ευτυχώς στο μετρό την γλιτώνουμε λόγω έλλειψης σήματος.
• Μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι πολλοί (και ειδικά πολλές) τηλεφωνούν προτού καν ξεκινήσει ο συρμός, βλέποντας το χρόνο της διαδρομής σαν ευκαιρία.
• Ενοχλητική εξωστρέφεια; (άλλοι λαοί διαβάζουν αντ’ αυτού). Μήπως αγνοούμε τους κανόνες – όπως σε οτιδήποτε καινούργιο; Ή φταίει η κακή μας σχέση με το δημόσιο;
• Ο δημόσιος χώρος, ως γνωστόν, για τον Έλληνα ισοδυναμεί με κενό αέρος.
• Το δημόσιο-χωματερή, το δημόσιο-κατεργαρέων ειλικρίνεια, το δημόσιο-χαβούζα όπου αφοδεύουμε το χειρότερό εαυτό μας, εξ ορισμού. Λες και πρόκειται για ου-τόπο, για κενό, για άλλοθι ανευθυνότητας.
• Το αυτονόητα πως όλοι είμαστε μερισματούχοι καθετί δημοσίου, και ταυτόχρονα δεν ανήκει σε κανέναν μας, υφίσταται μια αφαιμαξομετάγγιση στην Ελλάδα, ως έννοια: ανήκει σε όλους μας, στο μέτρο που εγώ μπορώ να κάνω σαφή τη συμμετοχή μου από πλευράς δικαιώματος, δεν ανήκει σε κανέναν στο μέτρο που υποχρεούμαι να σου απολογηθώ (π.χ. για το σκουπίδι που ''άφησα να πέσει'' από το χέρι μου ή για τη μουτζούρα πάνω σε μνημείο).
• Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, πρέπει να πούμε πως το μετρό μας είναι (εκτός από το πιο ανοιχτόκαρδο) το πιο καθαρό στην Ευρώπη. Είν' επειδή ακόμη το καμαρώνουμε; Ή γιατί έχει καλή φύλαξη; 
• Πάντως ο "αυτισμός" της...κινητής παραφωνίας είναι πρόβλημα!
• Τα «εν οίκω μη εν δήμω» λέγανε οι αρχαίοι -που δεν είχαν και κινητά.