Σάββατο 18 Μαΐου 2013

ΤΑ ΜΗΛΑ

Μιλούσα τις προάλλες με ένα φίλο, καλλιτέχνη, και ενώ εγώ καταφερόμουν εναντίον του Βυζαντίου, εκείνος μου έλεγε για τις βυζαντινές ζωγραφιές, που τον "σημάδεψαν" παιδί και για τα ριζώματα του υπερρεαλισμού που εντοπίζει σε αυτές. Προφανώς, εκείνος μιλούσε για τέχνη κι εγώ για ιστορία/φιλοσοφία. Κι ένιωσε πως η δική μου νοητική αντικειμενικότητα πλήγωνε το δικό του, υποκειμενικό, βίωμα. Ηρακλείτεια βεβαίως η σκέψη της σχετικότητας, αλλά του αποκρίνομαι: εσύ μου λες για τα μήλα του Σεζάν κι εγώ για τα μήλα του μανάβη!

Βλέπετε, υπάρχουν τόσες οπτικές του μήλου: 

Το μήλο του ζογκλέρ,
του Νεύτωνα,
της Εύας.

Το μήλο της Χιονάτης,
της Σαπφούς,
του Τριβιζά.

Tα μήλα τα πορτοκαλιά
του Σεζάν.

Το μήλο κάτω απ’ τη
μηλιά, που διώχνει
το γιατρό,

της Έριδας το μήλο,
του μανάβη στο Πήλιο.




Βεβαίως ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει «αληθεύομεν, όταν οι πάντες ομογνοούσι και έκαστος επιμαρτυρεί». Όμως αυτό, εν προκειμένω, ισχύει -εφόσον όλοι οι παραπάνω, μιλάνε για ένα αρχέτυπο: το μήλο.   


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου