Με έχει προβληματίσει το εξής: ενώ οι κλασσικοί συνθέτες έχουν γράψει εκατοντάδες ωραία "allegra", πόσα καλά ελληνικά τραγούδια υπάρχουν που να εκφράζουν ατόφια χαρά, χωρίς να γίνονται αφελή; Δεν σας έχει τύχει να κελαήδανε μέσα σας πουλάκια, και να ψάχνετε ένα τραγούδι που να χωρά αυτό το αίσθημα; Ποιο θα ακούσετε, το "Λαλούν τα αηδόνια και πλαντάζω" ή "Το φεγγάρι είναι κόκκινο"; Εγώ, κάτι από τις "Όρνιθες".
Για την αγωνία και τον πόνο του έρωτα, έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια. Αλλά, γι' αυτό το ονειροπόλο φτερούγισμα που αισθάνεται κανείς -όταν ας πούμε διαπιστώσει ερωτική αμοιβαιότητα- δεν βρίσκονται αρκετά. (Θα 'ταν το τραγούδι ένα κρυσφύγετο, για ένα αίσθημα που ζει τόσο λίγο...). Ορισμένα από τα (άνισα) στιχάκια που έγραψε ο Ελύτης στα "Ρω του έρωτα", είναι μια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.
Φαίνεται πάντως, πως (από το ρεμπέτικο ως τώρα) είμαστε μάλλον οι ταλαντούχοι της λύπης -στης χαράς τη γλώσσα τραυλίζουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου