ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

Εδώ, μπορείτε να βρείτε την ηχοληψία μου από την πρόσφατη διάλεξη του Νίκου Δήμου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, με θέμα "Μελοποίηση της ποίησης". 

Νομίζω όμως πως έχει ενδιαφέρον και η άποψη του ίδιου του W.A. Mozart πάνω στο θέμα, την όποια βρήκα ξεφυλλίζοντας τον τόμο με την πλήρη αλληλογραφία του (εκδ. Ερατώ):

(...)Κι έπειτα, δεν ξέρω, αλλά σε μια όπερα η ποίηση πρέπει να είναι οπωσδήποτε πειθήνια κόρη της μουσικής. Γιατί τάχα οι ιταλικές όπερες μπούφες αρέσουν παντού, παρά τα άθλια λιμπρέτα τους; Διότι στις όπερες αυτές κυριαρχεί η μουσική, όλα τα άλλα ξεχνιούνται.

Μια όπερα θα αρέσει ακόμα περισσότερο όταν το σχέδιο του έργου είναι καλά επεξεργασμένο –όταν τα λόγια έχουν γραφτεί για τη μουσική κι όχι για να ικανοποιήσουν μια θλιβερή ρίμα (όποια ρίμα και να ‘ναι, για όνομα του Θεού! Οι ρίμες δεν προσθέτουν τίποτα στην αξία μιας θεατρικής παράστασης, μάλλον κακό της κάνουν), όχι όταν βρίσκεις ακόμα και ολόκληρες στροφές που χαλάνε ολόκληρη την ιδέα τους συνθέτη. Οι στίχοι βεβαίως είναι απολύτως απαραίτητοι για τη μουσική, αλλά οι ρίμες ως αυτοσκοπός είναι το βλαβερότερο. Οι άνθρωποι που επιδίδονται στο έργο τους με τόσο σχολαστικισμό, είναι καταδικασμένοι σε ναυάγιο, το ίδιο και η μουσική τους.

Το καλύτερο είναι όταν ένας καλός συνθέτης, που καταλαβαίνει από θέατρο κι είναι σε θέση να προτείνει ο ίδιος ιδέες, συναντιέται με έναν έξυπνο ποιητή, έναν πραγματικό φοίνικα. Τότε δεν πρέπει να ανησυχεί κανείς για τη γνώμη των αμαθών! Οι ποιητές, με όλα αυτά τα δήθεν κόλπα του επαγγέλματος, μου θυμίζουν λιγάκι τους τρομπετίστες! Αν εμείς, οι λοιποί συνθέτες, επιμέναμε να ακολουθούμε πάντα κατά γράμμα τους κανόνες

μας, (που ήταν καλοί παλιότερα, όταν δεν ξέραμε τίποτα καλύτερο πέτρα από αυτούς) θα κάναμε τόσο μέτρια μουσική, όσο μέτρια λιμπρέτα γράφουν αυτοί.(...)

                                                                                               Βιέννη, 1781