Πρόσφατα είδα στο Υοu Tube μία εκπομπή λόγου της ΕΤ1 («Η ζωή
είναι αλλού») όπου η κ. Ζωή Κυριακοπούλου είχε καλεσμένη την Αγαθή Δημητρούκα,
σύντροφο του Νίκου Γκάτσου, μεταφράστρια και στιχουργό -με αφορμή μια μυθιστορηματική βιογραφία
που εξέδωσε για τον Γκάτσο.
Ανάμεσα στα άλλα, στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας εξομολογείται
και κάποια προσωπικά της, τραυματικά βιώματα, από την εφηβική της ζωή στο χωριό
καταγωγής της. Η κατά τα άλλα νοήμων παρουσιάστρια λοιπόν, έκρινε πως αυτή η εξομολόγηση, που έγινε σε πλαίσια συγγραφικού εγκιβωτισμού μέσα σε ένα
λογοτεχνικό βιβλίο, ισοδυναμεί με υποχρεωτικό τηλεοπτικό ξεγύμνωμα. Και με λανθάνον
ανακριτικό ύφος της είπε, πως αφού τα κατέγραψε στο βιβλίο, οφείλει να τα λέει
και δημοσίως (γενικά).
Χωρίς ίσως να το καταλάβει, έκανε μια ανατριχιαστική εξίσωση της
δημοσιοποίησης σε ένα βιβλίο με το τελάλημα. Προφανώς, για εκείνην το μέσο δεν
μετράει πολύ. Βιβλίο = τηλεόραση. Όσα με
τις κατάλληλες λέξεις και στο αρμόζον ύφος και περιβάλλον περιγράφονται σε ένα
κείμενο, αποτελούν απλές πληροφορίες, που μπορεί (και υποχρεούται)
κανείς να αναπαράγει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Σαν τζουκ –μποξ διηγήσεων, που
του ρίχνεις ένα κέρμα, και στο επιστρέφει πολλαπλώς με την τηλεθέαση.
Αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν να γράψει καν το βιβλίο, θα
αρκούσε μια (ή δύο) εκπομπές για να μοιραστεί τις αναμνήσεις της. Άλλα όσο η
Δημητρούκα δεν έγραψε με πρόθεση σκανδαλοθηρική, τόσο σκανδαλοθηρικές είναι
τέτοιου είδους ερωτήσεις –ψευδοπαγίδες. Εκτός των άλλων, δεν ρωτάν για έναν
βιασμό σαν να ρωτάν «έχετε κάνει και μαθήματα μπάσου;». Ούτε ψυχανάλυση γίνεται
με τηλεφακούς. Kι όπως λέει και η Κική Δημουλά, «δεν τα αντέχω τα τινάγματα του
μέσα βίου έξω». Εκχυδαϊζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου